Çamurdan Adam Şiiri - Mecit Aktürk

Kaleminin ucunu silah gibi kullanır
Heceler mermisidir; yazar çamurdan adam.
Anlama özürlüdür, kendini âlim sanır
Her önüne geleni, üzer çamurdan adam

Suretine aldanan etse de biraz hayret
Uyarmak nafiledir dil dökmek boşa gayret
Kırmayı sanat bilir, sohbeti yalan giybet
Her mecliste huzuru bozar çamurdan adam

Ağzında hazır bekler; dilindedir zehiri
Hani, dalsa içine, zehirler bir nehiri
Tövbeye avuç açsa kolay paklanmaz kiri
Edebe davet etsen kızar çamurdan adam.

Arsızlıktan haz duyar, kem söz ile beslenir
Hem nefsin kölesidir hem şeytana yaşlanır
Tanımayan umar ki bir gün gelir, uslanır
Oysa her gün daha çok azar çamurdan adam.

Din motifli dizeler keyfe kederdir kesin!
İster ki şiir yazan "Vatan batıyor" desin
Bir de vahdet diyorsan düşmandan da ötesin
Burnundan soluyarak gezer çamurdan adam.

Güçlülere bulaşmaz; zayıfta kılar karar
Elinde kalem-kılıç, kendisine av arar
Nasıl olsa ne vicdan, ne Allah korkusu var
Fırsat bulsa kaçırmaz; ezer çamurdan adam.

İster ki "Buyur" densin o da her haltı yesin
Ağzına her geleni düşünmeden söylesin
Böylesi edepsize ayet hadis neylesin
Hirâ'daki hitaptan bîzâr çamurdan adam.

Teşhis eder tanı kor niyet okur uzaktan
Zevk duyar paye bekler kurduğu her tuzaktan
Oysa Rabb'im görmüştür yeri hazırdır çoktan
Son nefesi verirken sezer çamurdan adam.