Çamlıcada istanbul Şiiri - Arif Bozbey

Çamlıcada istanbul
Çamlıca’dan seyredince,Ay tepede kandil yakar
Yıldızlar sabaha kadar,hayran hayran Ay’a bakar
Ay sanki İstanbul’un,İstanbul ise Ay’ın
Parlıyor yakamozlar,sanki bir milyon mayın

Sabah olur,Ay gider,Güneşe bırakır yerini
Gökyüzü saklar içinde,Yıldızın her neferini
Hayat büyük bir gemi gibi yürüt artık gemini
Batsın Marmara da gemim,atarken son seferini

Gündüzler daha da güzel gecelerine inat
Gece sessiz,gece sakin; gündüz çılgındır hayat
Güneş yine parlıyor her zaman ki gibi eşsiz
İstanbul hep İstanbul’dur,kalsa bile Güneş’siz

Uzanıyor Kızkulesi Güneş’i tutarcasına
Bulutlar alçaldı sanki:Boğaz’ı yutarcasına
Balıklar sana hayran,sular zikreder seni
Sanki duyar gibiyim senin o şuh sesini

Yalvarır,haykırırsın kirletmeyin beni diye
Ceddim bırakmıştı seni,pir-i pak bir hediye
Utanma İstanbul’um,çöpe düşsen de altınsın
Sen değil,seni bu hale getirenler utansın…