Çamlı Köy Şiiri - Cihat Şahin

Bir köy vardır şurada,
Adı epey namlı köy.
Binler parsel ve ada,
Halk dilinde; ”çamlı köy”.

Kâh tepede, kâh düzde,
Bazen yamaç bir yüzde,
Mevkileri pek gözde,
Göz doldurur çamlı köy.

Üstü koyu gölgedir,
Altı meçhul haldedir.
O her zaman dildedir,
Epey namlı, çamlı köy.

Sevmez ekser orayı,
Açık tutar arayı.
Çok severse parayı?
Açmaz onu, çamlı köy.

Ona çıkar tüm yollar,
Kimi geniş kimi dar.
Bilir onu her diyar,
O eksere gamlı köy.

Yer delendir evleri,
Çokça olur mermeri.
Yutar her gün erleri,
Sanki girdap, çamlı köy.

Tek araçla gidilir,
Önce tören edilir.
Ardı sıra güdülür,
Gözler bizi, çamlı köy.

Yolcuları epey var,
Gökten yapılır ayar.
Eder halkı intizar,
Bir duraktır, çamlı köy.

Gidiş mecbur, dönüş yok.
Her an ora, göçen çok.
Yasasını koymuş hak,
Bir muamma, çamlı köy.

Dışı süslü, iç meçhul,
Mutlak düşer, ona kul.
Düşünmeli her akıl,
Çok ibretli, çamlı köy.

Orda herkes müsavi,
Bir olmuş, zayıf kavi.
Umum beşerin evi,
Berzah köyü, çamlı köy.

Kimi güler sevinir,
Kimi ağlar dövünür,
Kimi kendin savunur,
Bir karakol, çamlı köy.

Kırkta birdir kurtulan,
Mallar mülkler, hep talan.
Sökmez hile ve yalan,
Ceza yeri, çamlı köy.

Ya cennetten bir köşe,
Yâda kul, od’a düşe.
Gelir sürprizler başa,
Acip bir yer, çamlı köy.

Elzem sana; nur ve kut,
Bu nesneler, orda kıt.
Henüz var iken, vakit,
Şimdi alıp ora koy!

Ne safsata, ne masal,
Her şey gerçek ve asal.
Sevkler hukuki yasal,
Bir istasyon, namlı köy.

Sanma beyanlar mevhum,
Ne felsefe, ne evham,
Yoldaşınsa; din iman?
Cennet olur, çamlı köy.