CAMIŞ BANK
İnsan yaşlandıkça bir film makinesine dönüşüyor. Yaşanmışlıklar, yaşanmamışlıklar seriliyor gözünün önüne. Tekrar üstüne tekrar. Filmin her karesi komedi, alınan her nefes dram.
Filmin kaçıncı karesi ise takıldım kaldım bir karesine. Mangalda et pişiyor, yağ damlıyor damla damla… Etrafımı kekik kokusu sarıyor. Ağzımdan dolup taşıyor damlacıklar. Salya köpük… Nerdeyse köpek sanıp tasma takılmaktan korkuyorum. Bir koşu koşuyorum eve.
Hanım şaşkın, ben telaşlı. Ben kapıdan içeri adım atmadan ‘’ Hani hanım, biz bir zamanlar’’ demeden hanım kapıyor ağzımı. Ben var gücümle haykırıyorum ‘’ Et yerdik, et!’’ Hanım başlıyor kahkahaya. Bu defa ben şaşkın. Körebe mi oynuyorduk, saklambaç mı?
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
