Camın arkasından sevdim

Seni önce camın ardından gördüm,
soğuğun kıyısında duran bir ateş gibi.
Yüzün, şehrin bütün dillerinden sessiz;
gözlerin, insanın içine doğru akan bir yoldu.

Bir tabloya bakmak bazen yüzüne bakmaktan daha sahicidir.
Vernik çatlakları yalan söylemez.
Paltonda saklanan kış,
içindeki yazı olduğu gibi bıraktı bana.

Ben geç kalmış iyiliklerin adamıydım,
kelimelerim çekingen, avuçlarım sığınaktı.
Adını anmadan önce kalbim ezberledi seni,
bir bakışın kenarına katladım hayatımı.

Prag’ın yağmuru uzun sürdü,
taş köprüler bir mektubun varışını bekledi.
Mektuplar bazen yola çıkmaz,
çünkü en ağır söz kalbin kapısını çalan suskunluktur.

Sen gülümsediğinde şehrin bütün saatleri
aynı dakikayı göstermeye çalıştı.
Zaman, insanın gönlünde eşitlenmek ister.
Ben, sende düzelen bir saat olmak istedim.

Bir masada iki fincan,
biri sıcak, biri beklemiş.
Aşk çoğu kez böyle durur,
bir tarafın cesareti ötekinin gölgesiyle yan yana.

Sesinde ince bir merdiven vardı,
indim, çocukluğuma kadar.
Anladım ki insan gerçek bir yüzle karşılaşınca
kendi yüzünü de ilk kez görür.

Palton omuzlarına geceyi taşıyordu,
ama gözlerinde tan yeri vardı.
Güçlü görünenlerin kırılma sesi
en nazik yerinden başlar dedin sanki,
ben de en kırılgan yerimden dinledim seni.

Fotoğraflar çekildi, sokaklar kesildi,
adımlarımız birbirini hafızaya dikti.
Aşk bir dikiş gibidir,
tutarsa görünmez, sökülürse kanar.

Bir gün rüzgâr yön değiştirdi.
İsimler yerinde kaldı, kader yerinden oynadı.
Kal demek için geç,
git demek için erken bir dakikada sustuk.

Ben bir defterin içine sakladım seni,
sayfaları çevirdikçe odanın ısısı arttı.
Kâğıt insana bir ömür taşır,
yeter ki kalem korktuğu yerden yazsın.

Şimdi sana vitrinin bu tarafından değil,
içimdeki pencerenin eşiğinden bakıyorum.
Anlıyorum,
aşk insanı büyütmek için gelmez,
insanı olduğu yere indirir ve oradan yürütür.

Eğer bir gün yine karşılaşırsak
paltoun değil, kalbin üşüyor mu diye sorarım.
Ve bilirsin,
sevmek büyük cümleler kurmak değil,
doğru yerde küçük bir buradayım demektir.

Giderken ardında bıraktığın o sessiz heykel
hâlâ ayakta bende.
Kıpırdamıyor, ama her gün nefes alıyor.
Çünkü bazı aşklar yaşanmak için değil,
insanın içine yerleşip onu doğru tutmak içindir.

Seni önce camın ardından sevdim,
sonra camı içimden kaldırdım.
Gözlerin hâlâ bir yol.
Yolun sonunda ben varım,
geç kalmış değilim, nihayet kendime vardım.