Cambazın Ölümü Şiiri - Oğuzhan Ceylan

Son adımımı atarken, ipin en hassas noktasında,
Anladım ki tüm hayatım bu ana hazırlıkmış meğer.
Sirk çadırı, devasa bir annenin rahmi gibi sarıyor beni,
Son nefesime şahitlik ediyor bu kadim tapınak.

Koptu ip, bedenim boşluğa süzüldü usulca,
Zaman durdu sanki, yerçekimi unuttu görevini.
Hallac gibi "Ben Hakk'ım" demiyorum
"Ben hiçim" diyorum, ve her şey oluyorum düşerken.
Darağacında yükselen o kadim sesteki sır,
Şimdi düşüşümde gizli, şimdi boşlukta saklı.
İpim benim darağacım, düşüşüm yükselişim,
Her zerremi bir hakikat kaplıyor usul usul.

Düşerken gördüm ki, tüm hayatım bir provaymış,
Bu son dans için, bu muhteşem final için.
Şimdi anlıyorum neden hep yükseklerde yaşadığımı,
Ölüm de bir denge oyunuymuş, tıpkı hayat gibi.

Karton evren yıkılmadı ardımdan, şaşırdım buna,
Demek ki yanılmışım, dünya bensiz de dönecekmiş.
O küçük çocuk hâlâ bakıyor bana, gözlerinde yaş,
Ama gülümsüyor, çünkü o biliyor: Bu bir son değil.

Bedenimin her zerresi havada bir yıldıza dönüşüyor,
Dağılıyorum gökyüzüne, özgürce, sonunda özgürce.
Artık ben ipte yürüyen değil, ipin kendisiyim,
Her cambazın yolunu aydınlatan bir ışık huzmesi.

Düşüşüm bir yükseliş oldu aslında, anlamadılar,
Yerçekimine yenik düşmedim, ona meydan okudum.
Son nefesimde bile dans ettim, pirüetler çevirdim,
Ölüm bile şaşkın, böyle bir gidişi görmemiş daha önce.

Şimdi gökyüzünün labirentinde özgürce dolaşıyorum,
Ne ip var artık, ne denge çubuğu, ne de yer çekimi.
Ben ki sonsuzluğun cambazıydım, şimdi sonsuzluğun ta kendisiyim,
Ve her gece, bir yıldız kayarken, bilin ki size göz kırpıyorum.

İşte böyle bitti yolculuğum, ama başladı gerçek dans,
Çünkü ölüm de bir sirk perdesi sadece, asıl gösteri ötede.
Düşmek de bir sanattır özünde, tıpkı uçmak gibi,
Yaşamak gibi, sevmek gibi, ölmek gibi.

Ne garip, şimdi daha net görünüyor her şey yukarıdan,
Görünmez ipler, köprüler, gizli bağlantılar.
Her düşüşün ardında saklı bir yükseliş var,
Her uçuşun özünde derin bir düşüş yatar.