Cama Vuran Yansıman Şiiri - Çizgili Mavi

Temmuz sıcağında gecenin bir vakti hafiften de kıyak kafayla içini ürperten meltemle birlikte yakamoza bakıp "ah ulan'lı" şarkıları notasız söylemek gibiydi... Cama vuran yansımanda ciğerimi kör edercesine çektiğim sigaranın dumanı... Yazdıklarımı oku dediğimde yanlış anlamanı, camdaki "olmayan yazıları" okumaya çalışmanı saymazsak tabi... Gözlüğünün camına vuran mum ışığının tüm dünyayı aydınlatması da eminim zoruna gitmiştir Edison'un.

Yıllardır tanıyıp da adını yeni öğrenmek de diyebilirsin, yıllardır adını bilmeyip de çok özlemek de... Tercih!

Ne demiş Luther Vandros abimiz; "Her ev bir yuva değildir!".. Yıllar olmuştur bir anlam yüklemeyeli camdaki yansımalara... Vitrinde duran, bakmanın serbest dokunmanın yasak olduğu, koleksiyonun en nadide parçasına imrenerek bakmak gibiydi... Camın hemen arkasında her şeyden habersiz duran sana bakmak... Bakmanın da yasak olduğunu saymazsak tabi... Bugün bu ev "yuva" oldu, en azından bana.

Yıllardır arayıp da bulamadığın bir şey de diyebilirsin, yıllardır aradığının ne olduğunu bilmemek de... Tercih!

Dün gece düştüğüm, çıkmak için çırpındığım, çırpındıkça daha da beter battığım gayya kuyusundan çıkardın beni bugün... Sabah belki binlerce defa elime alıp okumaya cesaret edemediğim o kısacık mesajla... Okudum; "Günaydın" oldu bir anda, mevsim bahar oldu, dolar düştü, savaşlar bitti, ağlayan çocuklar sustu, hastalar iyileşti... Sevmem birine bir şey söylerken birilerinin lafından dem vurmayı ama bunu anlatabilecek kadar kelimem yok bağışla. Sezai Karakoç'un dediği gibi; "Ve güldün, rengârenk yağmurlar yağdı!"... Benim olayım siyah, bilirsin... Bugün rengârenk oldu tüm evren. Tüm bunlar sen benden gitmedin diye oldu. Bugün, dağ dağa kavuşmadı, Fırat Dicleyle öpüşmedi belki ama biz kavuştuk. Ne iyi ettin kaldın, ne iyi ettin gitmedin, ne iyi ettin geldin... "Sen" ettin, "Şen" ettin; "Şen" oldum. 05.03.22