Cama bakan Şiiri - Uğur Musab Şahin

Cama bakan yüzü, cana bakan özü görür
İnsan ömrünü yer bitirir, Azrail ölümü öldürür.
Ayaklara yük olur, bastığı yeri bilmeyen baş
Yapılmış iyi işler topraktandır, kötü işlerse taş.
Hayallere uçarken, gerçeğe çakılanları gördüm.
Sabırdan değil, aceleden başlarına çorap ördü..
Her rüzgâr da, yelken açabilen insan cesurdur
Gözü budaktan, sözü dudaktan esirgemez kul.
Oysa korkular, kaybettiği cesaretten güç alır.
Seçenek korkusu sınırlıdır, geride cesaret kalır
Kendine ihanet eden, başkasına güven vermez.
İnsan ne kadar uğraşsa da, poposunu göremez.
Sadakatle başlayan aşklar, bazen ihanetle biter.
Geçmişe yanmak, geleceği bilmemekten geçer.
Kendisine has bir duruşu olanlara, hayranım.
Senin arifeden sonra, benim her gün bayramım.
Ne seyran-ı samanlık kaldı, ne soğana sadakat.
Ne Mecnun’un aşkı, ne dağı delen sabırda Ferhat
Ne şah kızı Zühre’nin, Tahir’e ölümüne tutkusu
Ne Romeo’nun Juliette için, yattığı ölüm uykusu.
Afrodit Anahis, Asuman Zeycan, Hitler'in Eva’sı.
Onca efsane aşkların, ölümdü dertlerine devası.
Ne Arzu’nun metaneti, ne toy delikanlı Kamber?
Ne kırk yıl aynı yastıkta, saçını süpürge edenler?
Ne ölümsüz aşklar, ne Yusuf için yanan Züleyha?
Keloğlanı bekleyen can kız, onda sabır ve hayâ?
Şimdi cüzdan, sübyan aşkı var kırkında azanlar.
Menfaat, çıkar ve cinsellik, kaynar aşkta kazanlar.
Üç beş gün flört, bir kaç gün beraberlik ve evlilik
Ar namus kalmamış hiç, karnı burnunda gelinlik.
2004