Çam Sakızı Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Kimbilir şu inekler ne biçim haltetmiş ki
Zavallı öküzlerin çok büyük boynuzu var.
İnsanlarda havsala ne ölçüde geniş ki

Bütün yanlış hesaplar gider Bağdat ‘a kadar.
Onca yoldan geriye dönmüş olsa ne yazar?

Perşembenin gelişi çarşambadan belliymiş,
Sanki diğer günlerin gelişleri gizliymiş,
Dünyanın en bilgini en büyük delisiymiş,

Desene tımarhane doludur bilginlerle,
İcattır çıkarırlar kafada hunilerle.

Aç ayı oynamazmış. Sanki doyunca oynar,
Ayının oynaması oyun bilmeye bakar,
Ayılar oynuyorsa elbet bunda bir iş var,

Kazara bir oynasa bütün doymuş ayılar,
Bakarsın yemek vakti lokantada bayram var.

Derler ki; çam sakızı çobanın armağanı,
Bir çam sakızı versen kovalarlar ananı,
Çünkü herkes bekliyor deve dolu kervanı,

Yıktınmı bir kapıya yüklüce bir deveyi,
Sen o zaman gör babam en haklı yükselmeyi.

Karakkoyun etlidir. Eğer el beslediyse,
Kavurması tatlıdır. Eğer beleş geldiyse,
Çünkü koyun da girer tavuk gibi kümese,

‘Kuzum’ diye sevene güvenme hiç hayatta,
Karnı az acıktımı kestirir bir kasapta.

Abasını atarmış, nerde olsa yatarmış,
Sanki bugün dünyada tek sahipsiz yer kalmış,
Bilmez ki ne yatanlar kaç yerden kovalanmış,

Çöplüğün adı ‘Parsel’, gökdelene gebedir,
Malı-mülkü sevmeyen yalnız Yunus Emre ‘dir.

Örtseydi bin ayıbı gerçekten bir dirhem et,
Herkes gidip ederdi hemen kasaba minnet,
Kiloyla alırlardı, dirhemlere ne hacet,

Bir ayıbın var ise; koy bir (k) , kayıp olsun,
Varsın ayıp arayan artık arayıp dursun.

Mumu yapan fabrika neden düşünsün körü?
Her şey ancak sevilir yararından ötürü,
Birinden söz edersen akla gelir öbürü,

Sağırın sağırlığı sesi duyana kadar,
Sesi duymasa bile insan çok şeyi anlar.

Bülbülün gülü sevdiği çok yaman bir iftira,
Koy önüne birkaç kurt, gül-mül gelmez aklına,
Sanki gül hiç olmasa bülbülün umuruna,

Hayvanınki yiyecek. Aşk değil, sevda değil,
Koyununki kavaldır, tulumla gayda değil.

Haksızlıklardan biri kadının kurulması,
Ne kadar komik bir şey suratın boyanması,
Mantığa çok zor gelir bu hale inanması,

Çocuk bile bulansa türlü yağa, boyaya,
Sopalar ince gelir kızan ana-babaya.

Hatır için yenirmiş gerekirse çiğ tavuk,
Hatır-matır bahane; mantık midede konuk,
Kalkıp da binilir mi, delik olursa kayık?

Mantık çıkmaya görsün tek bir kez sarayından,
O anda hesap sorar saçmalık alayından.

Neden sığmazmış acep mızraklar çuvallara?
Çuval büyük olursa mızrak kolay sığar ya,
Delik sandal zor çıkar bu akılla karaya,

İnsanı insan yapan akıldır, başka değil,
Yapılan önemlidir. ‘Olsaydı’, ‘Keşke’ değil.

Barlıoğlu diyor ki; ottur aklı olmayan,
Akıldır nesillerden nesile miras kalan,
Varsa birazcık aklın, esirgeme hiç, kullan,

Gözlerin açıldımı tümden rahat edersin,
Kullan verilen aklı, yoksa bomboş gidersin.

(Hikmet BARLIOĞLU (1933 - 2003) ' nun
DAT DARA LİLLİM isimli Şiirsel Gülmeceler 'inden > 40-43/100)