Cam kırıkllar Şiiri - Ömer Tural

Bugün 18 Eylül 2017…

Küçücük adımlarınla anaokulunun kapısındasın.
Her çocuk annesinin elini tutmuş,
babası yanı başında gururla gülümsüyor.
Sen ise kalabalığın ortasında
yapayalnız duruyorsun.

Oysa sen hiç sevmezdin yalnızlığı;
bir gölge eksilse sesin titrerdi,
kırardın küserdin, dünyayı ayağa kaldırırdın.
Peki bugün ne oldu Taha?
Bugün yalnızlıkla nasıl baş ettin?
Kime baktın, kimi aradın küçük gözlerinle?

Ben ise uzaktan bakarken
içimde bir şey koptu sanki.
Gözlerim doldu, doldukça ağırlaştı içim.
Kalbimin içine,
ucuz bir acı değil,
sanki binlerce cam kırığı döküldü—
ışıldayan, ama batınca yakan.

Sen büyürken ben de yanımda
bir hikâye daha büyüttüm:
Yalnızlığın ilk günü.
Bir çocuğun, bir dedenin,
iki yüreğin aynı anda sızladığı gün.

Cam kırıkları hâlâ orada…
Her hatırladığımda yeniden kesiyor içimi.

Ömer TURAL (Duyguların Şairi)