Cam Kapı Şiiri - Elazığlı Mustafa Kaya

bilinmeyen bir rüzgar
cam kapıyı kırar
yedi kat gökler
yere düşer
sonsuzluk sığmaz
korku dolar yüreğine
daha onlarca duygu
hepsi içinde buluşur
dirençli iradesi
zayıf bedenini taşıyor
zorlukları aşan
o bahar gözleri
anlık toparlanıyor
herkesi
her şeyi yokluyor
olup bitenler
rüya gibiydi
koşamamak
konuşamamak
çığlık atamamak
ölmek kadar sessizlikti
beklenmedik misafirdi rüzgar
elleri üşüyordu Zehra’nın
ruhu buz kesmişti
kapı yok oldu
cam kırıkları doldu
yapayalnız hissetti birden
karanlık ve uğultulu ormanda
cadının ormanıydı
kırılan kapı
endişe ve korku saldı
o an
kimsesiz bir çocuk gibi
kimse bilmedi hislerini
son kez koştu
ne kadar uzaktı kapı
engel olamadı
rüzgar beklemedi çarptı
soluksuz bıraktı herkesi
cam kapı kırıldı
gecenin yıldızları düştü
gök söndü
Zehra üzüldü ..

23.02.2023