Çam Fidanı Şiiri - Kaya Çağlar

Hatırla toprağa düştüğün anı,
Büyümek kolay mı, Ey çam fidanı.

Acele yok köklen, biraz sabret te,
Hele bir yıl geçir siyah poşette.

İzci çocukların elinde taşın,
Uzanır zamanla göklere başın.

Ne baharlar, yazlar, geçer, ne kışlar,
Dibinde mantarlar, tepende kuşlar.

Kar yağar beyazlara bürünürsün,
Tertemiz gelin gibi görünürsün.

Dua et de, yağmur eksik olmasın,
Kıl keçisi dallarını yolmasın.

Biraz daha serpil az daha büyü,
Yeşert dağ-bayırı, şehiri, köyü.

Kozalak ver, ver ki, yeni fidandır,
Soyun sürsün, yaş keseni utandır.

Yıllar geçer, kırk mı, kırkbeş elli mi?
Sonumuzun ne olduğu belli mi?

Rengin soldu; Kurumaya mı durdun?
Değişiyor mu yoksa dağdaki yurdun?

İlk balta inerken kuru gövdene,
Üzülme, yararlı olmayı dene.

Yansan da ateşin öyle güzel ki,
Karşında garipler ısınır belki.

Kozalağın çıra,dalların odun,
Sanma öldün,yararsızca yok oldun.

Gövdenden yapılan masa-sandalye,
Çocuklar rahatça ders yapsın diye.

Bakıyorum kalem,kitap olmuşsun,
Bilgiye bürünmüş,resim dolmuşsun.

Kesilmeden önce yeşilken rengin,
Şimdi gökkuşağı olamaz dengin.

Telefon direği yapmışlar seni,
Gördüm ki bulmuşsun eski neşeni.

Sevgililer sen olmazsan ne yapar,
Telleri yerlerde hatları kopar.

Asker anasının feryadı sussun,
Teli iyi tut ki rahat konuşsun.

Bir de Bayrağıma direksen eğer,
İşte bu mutluluk dünyalar değer.

Uzat ki göklere Ay’la-Yıldızı,
Hürriyetin keyfi kaplasın bizi.

Şehitler mezarda rahat uyusun,
Bebekler beşikte çabuk büyüsün.

Uzansın göklere başın Bayrakla,
Ay-Yıldızı ilelebet sen sakla.

Bu Bayrağın rengi dökülen kanda,
Korkma dik dur! Türk Milleti arkanda.

Kaya Çağlar
08.02.2004- Merzifon