Çam Şiiri - Göktuğ Ziya Özyürek

Kalabalık duruyorsun;
Rakımı yüksek, bilinmez bir dağın
Eteğindeki orman gibisin.

Kalabalık duruyorsun;
Her yanında koca koca kütükler,
Başında susmasa da şimşekler;
Orman değilsin
Ama orman misali
İssızsın!

Kalabalık görünüyorsun;
Ayaklarına kapanmış nice ot var,
Hep tepende geziniyor bulutlar,
Ama sen dibindeki çakıl kadar
Yalnızsın!

Kalabalık görünüyorsun;
Kaynağına giden yol,
Sarmaşıklarla sarılmış.
İçine giden patikalar,
Bataklıklarla örülmüş.
Kuş uçmaz,
Kervan geçmez,
İnsan göçmez bir yerdesin,
Kimsesizsin!..

Nefesini bile üflemez rüzgar
Senin kızıl dalına.
Güneş, gözlerini ayırmadan bakar
Yine de içini ısıtmaz;
Soğuta soğuta yakar,
Bir lahza laf etmez sana.
Çünkü sen, güneşin bağrında
Donmuşsun!

Kökün derinlere inse de
Yaprağına su çalası yok.
Kabuğun yaş görünse de
Özünün yaş kalası yok.
Heybetine hep gülünse de
Ruhunun mutlu olası yok.