Çalıntı Zaman Şiiri - Ece Güven

Hırçınlığımın yagmurları yağıyor kentime,
Rüzgar seni fısıldıyor.
Fısıldadıkça içimde bir kurşun daha kanatıyor.
Ateşin yakmıyor artik,
Düşlerim anlam taşımıyor.
Gözlerin başka simalara gülüyor,
Ve ben bir kez daha ölüyorum.
Öldükçe kendime geliyorum.

İhanetin gülüyor sinsice ardımdan,
Buz kesiyorum bahara,
Körlüğüme acıyor yanan rüzgar.
Yitirilmiş gurbetliği yaşıyorum arayışlarımda,
Kaçışlarım yine sen oluyor,
Ve yıkılıyor dalgalarda küçük kalelerim.
Parçalanmış hayallerimle oynama,
Benden arta kalan incinmiş gururum sadece.

Kaçınılmaz firarlar yapıyorum,
Ve başladığım yere dönüyorum çaresiz.
Gülüyorsun inciniyorum,
Yaşanması gerekeni yaşıyorum.
Bir dağ yapıyorum,
Adını sen koyuyorum.
Yokluğunla yıkılıyor zirvelerim.
Hüzün perdelerini yakıyorum.

Ay ışığı kanıyor ayaklarımın altında,
Ben çaresiz kabulleniyorum.
Cevabını alamadığım sorularla,
Kaybolmuş ruhuma ilerliyorum.
En süslü yalanlarına kanıyorum.
Şimdi kaldırımsız yollarda arıyorum benliğimi.
Razıydım tutsak olmaya gözlerinde,
Esirliği bile vermedin saklı geleceğime.

Silik bir geçmişin ağırlığı var üzerimde,
Sen ise ne çabuk alıştın yeni gözlere.
Yalnızlığı bile yaşatmadın.
Dönüşün, gidişinden daha acı.
Enkaz altında aradığın o yüz,
Kaçamağının can alıcı vurgunlarında.
Ölü heycanlar bırakırken ardında,
Çalıntı bir geleceği oyuncak yaptın zamana