Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
'El mana, Fi batnişşair' Demiş atalar. Tam onun gibi..
Seyfeddin Karahocagil
şiiri şiir yapan kafiye midir ki; gözünüzle değil kalbinizle okuyun bence. cımbızla çekilip alınmış harika dizeler var içinde. Tek probl4em biraz kopuk ve anlaşılması güç. emeğe saygı duyup birkaç defa okuduktan sonra yorum yazın bence. ben sevdim bu şiiri..
Sessiz çoğunluk..!
İmlemeler alegoriler güzel , ama sen şair değilsin be bilader !
Bu şiir değil...NESİR ..kardeşim....ne uyum var ne ses ne de düzen.
İyi kurulmuş cümleler var..!
Herkes Güzel FALAN FİLAN DEMİŞ DURMUŞ BU ŞİİRDEN BİR ŞEY ANLAYAN VARSA BANA YAZSIN TABİİİİKİ ne anladığınıda....saçma sapan kelimeleri birbirine bağlamış durmuş bu şiir değil insanın kafasını karıştırmak için elinden ne geldiyse yapmış şaarmi ne işte...
4,1
(31 kişi)
Enteresan bir durum,
ya yorum yapanlar yanılıyor gerçeği saklıyor,
ya da puan verenler yanılıyor şairi karalıyor,
Hangisi doğru acaba,
hangi konumda okuyucu daha çok subjektiviteden kurtulup objektif değerlendirme yapabilir,
hangi değerlendirme ortamında hangi etmenler etkilidir,
soru üstüne soru,
bazı şiirlerde çok büyük parelelik olmakta,
hatta böyle 15-20 yorumve yaklaşık onun kadar veya bir katı puanlama yapılan şiirlerde değil,
yüzlerce yorum ve binlerce puan verilen şiirlerde,
Acaba diyorum satırlara bakılırken o anda şairin,
şair adayının,
kişiliği,
hayat felsefesi, dünyevi görüşleri de yorumlanıp oylanmakta ?
Her ne olursa olsun,
Şiirin olması gerekenleri vardır,
şiir yorumlanırken
şaire ve şiire o pencereden bakılır.
şahsım o pencereden baktım / bakmaya çalıştım,
kapkaranlık,
nerede şiirde ve şairde o özlenen aydınlık ?
çok güzel bir şiir.şiir gibi şiir...
sen bir aşk kadınısın klaopatra
aşka aşıksın ruhunla en fazla
söndürsün cümle fenerleri cihan
akdenizin kalbinde nurunla yan
şiir yazmak zor bir uğraştır.insan kendini bazen çok derin anlatır,hayatı kıyısından değilde içinden doğru yaşar.küçük iskender aslında çok büyük....çünkü o da bunu başarabiliyor.
Bu şiir ile ilgili 46 tane yorum bulunmakta