Çalınmış Şehir Şiiri - Ramazan Adil Uysal

Ormanların uğrusunca gezgin
Yüzer cümle kurşun üzengili adamlar
Süzer yapraklarını kayın ağaçları cengin
Gökkuşağı...
Sonbahar...
Elçabukluğuna adanmış
İsli camlar ardında buğulu gözde
Islanıyor güzden kalma yağmurlar.

Tarla kuşu gezgin gözleri canhıraş
Aklınını yitirmiş haykırış; heykel mi heykel!
Topuğu kurşunla örselenmiş ihtiyar...
Kopmuş çıngırağı Basel'in çanlarından;
Ezberim yeni baştan yedidüğüm
Yılan dili çatal yeni baştan
Şahmaran...
Döker zehrinden kızkulesi maviyi
İki yakası boğazdan yırtılmış mintan
Geçilmiş namus gizi dehlizlerinden
Tüketilmiş yedi tepeden / sönmüş yed-i beyza
Tam teşekküllü ölümün gözlerinde fenerler;
Fışkırıyor gövdesinden çınar gibi
Tundralar...

Gayri kabil, asılsız-fasılsız, mutlak imkansız
Ne varsa yetmeyen anlatmaya hüznü
Şehrayin, ayan ve kainatın tümü
Tektaşla oynatamaz keder yüzüğümü!
Gemiler,levendlerle puntalı limanlarda gemiler
Köristan, göçebe ülkeler yüzdürecekler
Şehla gözlü dilber kethüdası fenerlerle
Kemiyetsiz zeytin yaprağı kederinde
Gümüş gagalı güvercinler...

Ezberim yeni baştan kıt'alar, denizler
Akdeniz, bizans yeni baştan
Yırtılan boğazımda canhıraş hıçkırıklar
Üzengisiçalınmış palansız atlar
Gök gürültüsüyle medfun
Kırdılar kınlarında kılıçlarını
Denizler...
Şahikalar...