Çalinmis çocukluğum 30.08.2024. 05.30

Çalınmış Çocukluğumu
yaşayamadan büyüdüm ben,
Önce oyuncaklarım kayboldu,
Sonra masum hayallerim,
ardindan sessiz düşlerim,
Bir bir söküldü, alındı benden
çocukluğum.Farkında olmadan,

Sonra hayatımı, umutlarımı yok ettiler,
En son gülüşlerim bile çaldilar sessizce kayboldu,
İnsan gülmeyi unutur mu?
Yüzümdeki tebessümler birer birer soldu,
Hüznün ağır perdesi indi ruhuma,
Artık gülüşlerim yok, içimdeki çocuk kayboldu,
Bir zamanlar vardı, şimdi yok.

Gülmeyi unutturdular belki de,
gülüşlerimi çaldılar,
Ama biliyorum, bir gün geri alacağım,
O masum tebessümleri,
hayatın içinden.

Bir zamanlar koşar adım yürürdüm,
Hayatın içinde kaybolurdum,
Şimdi adımlarım yavaş, belki de durgun,
içimdeki o çocuk artık kayıp.

Bir şarkı söylerdim içimden,
Dünyaya inat, neşe dolu bir sesle,
Ama o şarkılar bile sustu zamanla,
Birçoğu sessizliğe gömüldü, kim farkettiki?

Hatırlar mıyım o kör kuyudan çıkmayı?
Yeniden ışığı görmeyi, umutla bakmayı?
Bilinmez bir yolda yürüdüm hep,
Umuda doğru, adımlarım ağır,
umutlarım kırık dökük

Umutlarım yıkıldı, hayallerim elimde öldü,
Her gelen, yüreğimde tamiri mümkün olmayan izler bıraktı,
Her adımda biraz daha eksildim,
biraz daha yok oldum,

Gülmeyi unutturdular belki de,
Gülüşlerimi çaldılar bir bir,
Her sevinçten bir parça koparıp,
Yerine karanlık bıraktılar, sessizce.

Birzamanlar kahkahalarla doluydu hayat,
Masumdu, saf ve tertemiz,
Ama şimdi, yüzümdeki hüzün izleri,
Her biri bir hatıra, her biri derin bir yara

Biliyorum, bir gün geri alacağım,
O masum tebessümleri,
Yeniden yeşerteceğim solan umutlarımı.
Biliyorum bir yol var ve ben
o yolu bulucam çocuk gülüşlerim eceliyle ölmedi ki benim herkes biraz oldürdu

Hayatın beni savurduğu her köşeden,
Toplayacağım kırılmış gülüşlerimi,
Ve o gün geldiğinde,
Yine güleceğim çocukça,
İnatla, pes etmeden, içimden gelen tüm ışıkla.

Not:içinizdeki çocuğu öldürmeyin