Çalı börülce Şiiri - Akın Akça

ð î ç â è ò ê ó:: Ó÷àñíèêè
Bir çıkış yolu arada küççük çocuk,
Yağdanlık elde pencere dışarıya.
Boncuk boncuk ter süzüldü, gözyaşı:
Makina dişlileri, ürün sebze yapraklar;
Benekli, koyu, şen göbek bağı
Tohum kaçkını gövde, çalı çırpı hikaye.
İşte bu, çalı börülce.
Kapak örtüldü yapraklar üstüne,
Tencere kaldırdı yaprakları kapağını;
Kendini kaldıran buharla fışkırdı
Tohum-seramik, mozole plastik.
Gene de diferansiyelden çakmıyordu
Yeni yavrucak bebek, emekledi amuda;
Dedi “ben bitmez, gidecem umuda! ! ”
Koçtaş’ta, hatalı elektronik saatler;
Tahtası meşe yağmur emdikçe darılmaz
Bahçe salıncağıile kağıtev-kerpiç;
Yok ise, siyanürlü bir bazalt:

Kızıl püskürdü karşılaşınca havayla
Ama bu sefer kımız içmişti
O bazalt, ayıkladı ‘ya hep ya hiç’.
Soyut cücüğe kendini öyle,
Bilmem hipokratta kaçıncı kat;
Eller konuşuyor daha yapraklarda hala,
Dışarı çıktı bir komik, kanatlı surat.
Gösterilen çehre, merak duvarı;
Kendini yumultan hassasiyet.
Yüzükte elti, bahçe el’li; ellisi de olurdu
Taş fırın baklava, nadas görümce.
Dağ duvarında asılan örümcek
Maymununa şaşmamalı, uğurlu.
*
Çalı çırpıdan çıktı gitti çocuk,
Kulübesinden bahçe makasıyla döndü.
Bir gökkuşağı gökte göründü.
Diz çöküp bitkilere uzandı aynı;
Makasını, yanına, toprağa bıraktı.
Hiçbirini koparmadı bitkilerde,
Çiçeklerin, tohumları, o yaprakları.
Seyretti bi süre sonra kokladı;
Ha, hala onların yanındaydı.

Öyle günler gelecek ki, noolduğunu
Bilemeyeceksin, çırpın git;
Her bir kanat çırpışın doğa senedi;
Güvenebilirsin, için bereketi.