Çalakaldım Şiiri - Barış Hayrettin Bilgiç

Suçum insanlara çok mu inanmak,
Yoksa görünüş mü diyor bu ahmak,
Davul başkasında bendede tokmak,
Sesiz ve sedasız çala kaldım ben.

Sitem değil bir insanlık dramı,
Yol ortalarında kalakaldım ben.
Koca bir göl bende ise bir kaşık maya,
Nasrettin misali çala kaldım ben.

Ben bir kayık, karşımdaki okyanus,
Sağımda balina, solumda yunus,
Çaresiz kalınca sevgide sus, pus,
Derinden,derine yaka kaldım ben.

Anlamı yok sonu olan dünyanın,
Değeri yok sağlam olmayan canın,
Neyleyim ellisinde çoğalan malın,
Sadece miktara baka kaldım ben.

Boynumu geçirdim o kalın ipe,
Dedim o gelmezse salacam dibe,
Sevgilim dediğim dedi bana ne,
İpler indi orda donakaldım ben,

Bizim bu dünyamız geçti sevgisiz,
Şairin hayatı olmaz şiirsiz,
Şiirim okundu dedim izinsiz,
Herkes gitti adliyede kalakaldım ben.

Ne çabuk geçi yor saatler aylar,
Binlerce kez doldu boşaldı çaylar,
Halime bir bakın bayanlar baylar,
Şiir bitti burada çaka kaldım ben.