Çal Be Telefon Şiiri - Hafız Osman Saraç

Her an,elim ahizeye uzanır,
Ararsın diye beni...
İki kulağım dört olur,
Bekler telefon zilini.
Dilimden düşer,içimden geçirdiğim;
Çal be telefon! ..

Ay ışığında yazdım bunları,
Hani,'mehtap' derler ya.
Yıldız dolu gökyüzün varsa,
Ölüm dokunmaz sevdana...

Uzansan tutacaksın gibi,
Ayağının altında Ankara 'nın ışıkları...
Uzandım yıldızlara,tutamadım,
Ay ışığında yazdım bunları;
Ağladım...

Ankesörlü telefon yanı başımda,
Seni düşünüyorum,
Arar belki diyorum...
Hadi,
Çıldıracağım;
Çal be telefon! ..

Seni duymak,
Ateş etti,gülistan yüreğimi...
Sesini duymak,
Bana ne kazandırır ki? ! .

Sen uzaksın bana,
Yüreğin uzak;
Telefonun başında ne bekliyorum ki...
Bilmiyorum...
Ya telefon çalarsa,
Bir kez daha kıracaksın kalbimi belki,
Olsun,
Sesini duyayım,
İyi olduğunu bileyim yeter ki...
Her şeyi göze aldım,
Yüreğim çatlayacak;
Çal be telefon! ..

Yıllarca,
Evet yıllarca yere çaldım içimi;
Ölmedi sevgim,
Öldüremedim içimdeki seni!
Ümidimi çoktan gömdüm de mezara,
Aşkından kurtulmadı yüreğim...

Hayal bu;
'gözlerinde gözlerim,
ellerinde ellerim'
Hep aynı düşteyim yıllardır...
Bırak bu aşkı ne olur,
Sevgili içim! ..

Kulakların çınlasın canım;
An beni...
Sesini duymak istiyorum;
Ara beni...
Sevgi adına,sevgi adına,
Çal be telefon! ..

Bu şarkı çalmasa uzaktan,
Vurmasa kulağıma,
Belki de seni,anmayacaktım...
Gecenin bu saatinde,
Mehtap,yıldızlar varken,
Gözyaşları içinde,
Olmayacaktım...
Bu şarkıyı,
Birlikte
Dinlemiş olmasaydık,
Ağlamayacaktım...
Hatlar bozuk olmasın,
Dua bu...
Belki beni ararsın,
Yıkma umudumu;
Çal be telefon! ..

Zil çalıyor,
Telefon başkasına...
Yıllardır bekliyorum,
Bir kez de benim için
Çal be telefon! ..