Çakır ve Kadın Şiiri - Sümru Yılmaz

Gül dalında öten bülbül yok artık.
Bahçe duvarı yıkılmış
Pencereler ardına bakmış
Sallanan narin perdeler boydan yırtık
Mahmuzlu, devasa kapı duvara dayanmış.

Anılar şaha kalkmış mahzun evin ortasında.
Kol geziyor kimsesizlik virane odalarda.
Adamım diyor, ÇAKIR’ım diyor KADIN
Yaşları kurumayan göz pınarlarında.

Eski pancurlara benzeyen kirpiklerinde
Acı bir sesleniş ve yanık bir hasret var.
Yolduğu dikenlerin kanı var hala ellerinde
Feri kaçmış gözleri, ÇAKIR’ın nöbetini aramakta sessiz yollarda.

Sararan çimenler, solan çiçekler,
Bir kez daha iç çekmeye geçmiş.
Birbirine yakın uzaklardan gülümseyen yıldızlar
Yanıp tutuşmaktan vazgeçmiş.
Çakır dönmez olmuş gittiği yollardan.

Kadın, adamım demekten bıkmamış,
Her akşam batan güneşle ÇAKIR’ına selam yollar olmuş.
Lakin giden gelmezmiş o yollardan.
Olmayan sabahları suskun ufuklara bırakmış.

Kaç mevsim geçmiş,
Kaç defa sular yükselip çekilmiş,
Güneş uyanmamış,
Mehtap, kaç defa yakamozlara omuz vermiş
Düşünmez olmuş bunları.
Son nefesinde, vuslat hayaliyle
Beklemeye koyulmuş ÇAKIR’ını…