Çakıl Taşı Yalnızlığımız

Sessiz ve soluksuz bir gecenin
Kırık yansımalarıydı içimizdeki
Avuçlarımızdan kirli, kırık
Çakıl taşları kayıyordu durmadan
Açılmıştı yalnızlığın çeşmeleri
Anılara tutsaktık, güvercinler gibi.

Isınsın diye üşümüş içimiz
Tutup güneşi çevirdim gönlüne
Kollarımı başının altına koydum
Şiirlerimizi serdim üzerimize
Yüzüyorduk bir hayalet kentte
Ay dönüyor, yıldızlar yol gösteriyordu
Sesimiz sularda iniltiye dönmüştü
Kıpkırmızı bir bahçede aşkı arıyorduk.

Sevdanın yunus bakışlı, mahzun güzeli
Geleceği gören başka dünyanın özeli
Bir kuğu kanatlarıyla okşadı yüreğimi
Irmaklara çevirdi hışımla gözyaşlarını
Ormanlara serdi gece gibi siyah saçlarını
Aşındı, devrildi, yuvarlandı dağın taşları
Yüreğinin sonsuzluğunda büyüdü sancıları.