Çakıl Haseti Şiiri - Seyyide Sevim

Orucundayım tazyikine deli olduğum ırmağın.
İftara gün sayıyor nefsime çöken açlık sancısı…
Söylemeli miyim, bilmiyorum.
Gıyabî sevişmelerimizden kalma ter hakkım var üzerinde.
Saçlarından kırılmış bir kız çocuğu küsüdür bugün
Kırgınlığımın gülümseyen çehresi.
Gizlemeyi bilmede yalnız mısın sanıyordun?
Ben ki bir kez daha bulamayacak kadar derine gümdüm ruhumu.
Ben ki güneşsiz kadın!
Gün görmemiş yüzümü döker de giderdim…
İnceldiğim anların çok boyutlu yalnızlıklarında,
Hoyratlığımda, hak edemeyişlerimde
Ve her “ellerinin sıcaklığı” deyişimde…
Muhtemelen barizdi;
Haddinden çok istedim.

Tutku kaygan ten, akıl paslı bıçak.
Bir devrim devrilecek, bir yıkım başlayacak.
Bir kez olsun uzak tut mantığı bilincimden uzak!
Zira bir hür sayılmazım ben
Bundandır her uçurum gördüğünde afallayan tutunma ihtiyacım.
Ki kafesini aklında taşıyana gök bile dar gelecektir.
Bundan sebep bitemiyordu tedbire olan inancım.
Ve kıskançlığımdır;
Ben kıvranırken akılsız bir çakılın denizin dibini boylayışı, zahmetsizce...
Bir taş sektirme oyununun bahşettiği özgürlük...
Biz seninle özgür kılınmış ruhlardan değildik.
Kabul ettiğimiz bir şeydi bu
Üşür gibi emindik.
Yine de denizler kadar hürmüş gibi yapardık.
Kafes içinde kanat çırpan saksağanlar gibi...