Çakalname -2- Şiiri - Osman Velioğlu

Duydum ki ardımdan havlamış bir it,
Sesi kulağıma gelmedi bile.
Kimsenin ardından konuşmaz yiğit,
Kendini çukurda yorman nafile.

Ben çakalım, itiraz yok, velakin
İtliğini kabul et de gel beri.
Bu ne hiddet, bu ne salya, bu ne kin
Aşılattık sesin değdiği eri.

Yardımsever hanım, il döner, yakar,
Eteğe tutturmuş allı pulları.
Seyirinde bin el, hatta bin ağyar
Alkış tutar sallayarak şalvarı.

Adamlığım sorgusunda hasbanın,
Önce dibine bak, sonra ahkam kes,
Kuyruğun ezilmiş, acıdı canın,
Mazurumsun; bağır, çağır,gürle es

Cümle alem gayri biliyor seni,
Müzevvir yaftanı onurla taşı,
Uzak dur çakaldan, kudurtma beni
Sen var bir köşede bitini kaşı.

NOT: Bu şiirin muhatabı kesinlikle bir bayan değildir.