Çakal.. Şiiri - Mehmet Şahan

Tilkiye pabucu ters giydirirsin,
Senin gibi kurnaz görülmez “çakal.”
Kuyruktan kulağa hırs değdirirsin,
Hâlbuki boş yere gerilmez “çakal.”

Dereyi görmeden paça sıvarsın,
Hiç emek vermeden elin ovarsın!
Nasıl bir ayaksın, nasıl ayarsın,
Yollarına halı serilmez “çakal.”

Dört bir yana yalan haber yollarsın,
Dolu yağmur yağsa fırsat kollarsın!
Kemiği görünce kuyruk sallarsın,
Senin yaptıkların yerilmez “çakal.”

Baca gibi tüter, hüner sözlerin
Fırıldaktan beter döner gözlerin!
Kızardığı yeter yanar yüzlerin,
Yanışına anlam verilmez “çakal.”

Bade, şeker ezip allanmak için,
Kapı, kapı gezip ballanmak için!
Kokusunu sezip yallanmak için,
Kılıktan kılığa girilmez “çakal.”

Yavaş ve derinden kazdın tüneli,
En zayıf yerinden yazdın sen eli!
Bilmem neresinden sezdin geneli,
Senin gibi paye derilmez “çakal.”

Şahan der ki yağma boran kar ile,
Tut nefsini, ağma; yoran yar ile!
İnsanlığı boğma, her an ar ile,
Arsızlıkla arşa erilmez “çakal.”