Cahit Sıtkı’ya Cevap Şiiri - Kübra Bekmez

Yaşım otuz beş değil, lâkin
Yarısında sayılırım yolun;
Peşimde keder ve hüzün
Ölmekle ölmemek arası.

Gözler kanla dolu birer çanak
Biliyorum nafiledir ağlamak.
Ömrün yarısı değilse bile
Ölüm kovalar peşimi böyle.

Aynada ölüm kokan gözler,
Gözler ki çökmüş, simsiyah.
Solgun bir yüz... hayattan bezmiş
Gülmüyor; korkuyor, ağlıyor...

Eskiden kalma bir hâtıra,
Yakın, bir o kadar da uzak.
Bana yakın, mesafe az
Ama öyle uzak ki bir yandan.

Dostum, dostum!
Eskiden ne de yakınındaydım.
Bilemedim değerini, benim hatam.
Şimdi yoksun, kalmışım bir başıma
Ne gelen var yanıma, ne hâlden anlayan...

Şimdi ben bir yerdeyim, herkes bir yerde...
Gölgem bile terketmiş beni.
Başbaşayım kendimle,
Öleceğim bırakıp tek varlığım kendimi.

Hep derdim:
'Her doğan gün
Yeni bir başlangıçtır oysa ki...'
Değilmiş...
Her doğan dün, bir dertmiş anılarla beslenen.

Hey gidi Cahit Sıtkı!
Dersin ki 'Yaş otuz beş'
Üzülüp durursun.
Ben bu yaşımda üzülüyorum
Yolun çeyreğinde...
Bir bakmışsın ki ölmüşüm,
Görememişsin beni zaten.
Cennette karşılaşmışız...
Bir yanda Cahit Sıtkı, bir yanda Cahide
İki karanlık insan,
'Ölüm! Ölüm! ' diyen,
Ondan bir o kadar da korkan...
Ondan kaçmak isteyen iki kişi buluşmuş,
Çay içip dertleşiyor.
Hem de, ÖLÜMDEN SONRA! ..