Cahit Sıtkı’nın yattığı koğuşta

Altı yataklı hastane odasında
Ardı ardına çalarken telefonlar
Sevdiğim bekliyor beni cam dibinde
Üstümden geçiyor ard arda vagonlar

Benim güçsüz düşen anlamsız şavaşta
Dostlar soruyor bir bir neden hastayım
Ve ben Orhan Veli’nin öldüğü yaşta
Cahit Sıtkı’nın yattığı koğuştayım.

Elveda demek için vaktim yok artık
Soramadım tabibime ölmek n’için?
Saç dağınık, üstüm - başım yırtık
Zaman bile yokmuş helalleşmek için

Eş dost telefonda mecalim soruyor
“Nasılsın iyi misin? Şimdi nerdesin? ”
Biri “Ne oldu sana ölme lan” diyor,
“Hem neden soluksun neden yorgun sesin”

Ranza da yatarken yorgunum biçare
Sevdiği bekler sabaha bu garibi
Çetele tutar olmuşum aşikare
Radyoda duydum yine öldüren gribi

Gong vuruldu ve vizit zamanı işte
Başak kokan eli dokundu tenime
O da ne Tabiblerin yamanı başta
“Uyu diyor çıkarsın bayram gününe”

Başucumda hemşireyi duyuyorum
Diyor “ateş fazlaca yükselmiş yine”
Dokunuyor sanıyor ki uyuyorum
Ölüm denen korku içimde kime ne!

Duy zahir Aslı’m hayat bulduğu yaşta
Üşürken Zeynep için son savaştayım
Ve ben Orhan Veli’nin öldüğü yaşta
Cahit Sıtkı’nın yattığı koğuştayım.

Aralık 2009