Cahit Karaç: Hakkında ziyaretçi görüşleri..

ALLAH, ANNE VE ÇOCUK SEVGİSİ
“Sizi imtihana çekmek üzere hayatı ve ölümü yaratan Allah’tır.”
“Allah’tan gelip, Allah’a döneceğiz.” Onun için Allah, yaratıp var ettiği her varlığa, kendi ezeli varlığı ile yaratıp var ettiği ruhtan nefes verip sevgiyle, aşkla, muhabbetle canlandırarak yaşaması için onu ayağa kaldırmıştır.
İnsan ya da diğer tüm canlılar dünyada gölge gibi var olup yaşarlar. Ruh, gölgeyi oluşturan ışığa benzer. Onun için ışık (ruh) varken insan var olur. Işık (ruh) yok olunca da yaşayıp var olan insan bir anda yok olur. Yani güneş ışığını yansıttığında var olan tüm gölgeler misali. İnsan da kendisine verilen ruh denilen bu ışıkla var olur. Kendisine verilip benliğinde yakılan ruh denilen bu ışık, bir gün kendisinden geri söndürülüp alındığında da yaşayıp var olan insan bir anda yok olur. Yani yaratan ödünç verdiği kendi varlığını çekti mi yaratılan varlık üzerinden, yaratılan varlık bir anda bir hiç olup toprağa döner. Onun için bu gün bizi var eden, yaratana ve tüm yaratılanlara ait olan o yüce ışıktır. Onun için o ışık bizde daha yanarken, sönmeden önce onun kadrini kıymetini çok iyi bilmemiz gerekir. Çünkü o ışık bizde ne kadar kalacak. Az mı? yanacak, çok mu? Yoksa bizde dururken daha bize neler yapacağı da önceden hiç kimse tarafından bilinmez.
Bilinmeyen ömür denilen bu süre de menzili bilinmez, uçan gizli bir kuşun kanadında gizlidir. Onun için kuş kanat çırpar yavrusu için, yavru kanatlanıp uçmak ister anası için. Daha sonra anayı bırakır kendi için uçar. Kendini bırakır yavrusu için uçar. Daha sonra kendini de yavrusunu da bırakır. Kendinin yaratıp var edene kavuşmak için uçar. Sonuçta ana da yavru da her ikisi de aynı menzile doğru durmadan kanat çırparlar. Uçup, uçururlar.
Allah; akıl, sevgi, aşk üçgenindeki muhabbette (insanlar için ilimde) saklıdır. Çünkü sağlıklı bir ruh aklı, akıl sevgiyi, sevgi aşkı, aşk muhabbeti - ilmi oluşturur. Hayır yönünde kazanılıp elde edilen her muhabbet, her ilim insanı sonunda olgunlaştırıp Allah’a ulaştırır.
Onun için her şeyin başı sağlık, sonra akıl, sevgi, aşk ve (ilim denilen) muhabbettir. Allah hiç kimseyi bunlardan eksik eylemesin. Bunların eksikliği insanı düşünmekten alıkoyar. Verilen aklı yeterince kullanamayan. Düşünüp kendi ve insanlık için yararlı olamayan da sonunda insanlıktan çıkar. Çünkü aklımız Allah’a düşüncemiz bize aittir. Bizi biz yapan, bizi insan yapan, kendi aklımız içindeki düşünceyi sürekli pozitif yönde harekete geçirip insan olma yolunda adım atıp haysiyetli bir kişilik kazandığımız sürece olgun bir insan oluruz. Sevip sevilmeye başlarız.
Allah nasıl ki; öncelikle bizi, kendisini tanımamız için yarattı. Yarattığına da akıl verip, doğru yoldan şaşmaması içinde okumasını emretti. Sonunda da olgunlaşıp kendisine layık bir insan olarak yaşadığı dünyadan kopup geri kendisine dönmesini istemesinde olduğu gibi. Bir annede çocuğundan aşağı yukarı aynı şeyleri istemektedir. Çünkü yaratılış gereği anne, Allah için neyse. Çocukta annesi için odur. Sonuçta her ikisi de elbette Allah için birdir. Onun için onun yarattıkları kendisi için neyse. Yaratılanlardan yani annelerden oluşan çocuklarda anneleri için odur.
Yaratılışları gereği bu günün yavrusu yarının anası, babasıdır. Onun için her yavru dişi kuş yarının anaç kuşu. Her yavru erkek kuşta yarının babaç kuşudur. Sonuçta yaratılıp var oluşun kanunu hiç değişmez. Onun için her seferinde rızk için uçup geri yavrusu için yuvasına dönen anaç kuş misali, her ana da sonunda yavrusunun yanına dönmesini ister.
Cenneti kazanmak, anneler için daha kolay olacağı düşünüldüğünde, doğal olarak her anne de sonunda yavrusundan ayrılıp uzakta kalmak istemez. Onun için her anne yavrusunu sonunda kendi yanında görmek ister. Çünkü asıl mutluluk orada son noktaya ulaşıp tamamlanır. Onunla da orada gurur duyup onurlanırlar. Güzel evlatlar yetiştirmenin onur ve gururuyla da cennette meleklere caka bile satarlar.
Anneler Allah’ın rahman ve rahim sıfatıyla daha fazla bezenip donanmış olduklarından farkındalık duyguları daha çok gelişip olgunlaşır. Bu olgunluğu verdiği duyarlılıkla da çocuklarına karşı, insanlığa karşı, doğaya karşı, tüm yaratılıp var edilmişlere karşı daha sevecen, daha merhametli, daha şefkatli, daha hoşgörülü olduklarından her şeyi daha çok güzelleştirip olgunlaştırmaya yönelik daha çok hisli ve duyarlıdırlar. Onun kendi yavrusu gibi her yavrunun da aynı güzellikte dünyada yaşayıp var olmasını isterler.
Her anne kendi çocuğu için ilk öğretmen, ilk mekteptir. Her çocuk içinde okunacak en güzel kitap kendi annesidir. Çünkü çocuklar için bu dünyada anne öğretisinden daha güzel yazılmış bir kitap yoktur. Yazılamazda, Onun için yazılmamış eser olarak dünyada anneden daha büyük bir kitap, daha büyük bir eser yoktur. Bu yüzden de analarımız bizlere Allah’ın en büyük lütfü, en büyük armağanıdır. Bizler de sadece bugüne has bir gün değil, yaşadığımız her gün için bizlere en büyük armağanlar olarak verilen analarımızın kadrini kıymetini çok iyi bilmemiz gerekir ki, gerçek anlamda insan olabilelim. Onlara layık çocuklar olabilelim.
Hatırlatması açısından bu günden tezi yok. Aklımızı başımıza toplayıp deli olmayalım. Çünkü deliler ne kendilerini ne de başkalarını severler. Sevseler de sevgilerine güven olmaz. Çünkü onlar severken öldürürler.
Ama akıllı insanlar Allah’ın onları terbiye edeceği günden korkarak yaşarlar. Onun için akıllı insanlar her gün hem Allah’ın, hem de ana ve babalarının sevgisini kazanarak yaşarlar. Aslolan sevgi de, saygı da budur. Çünkü sevgi varlıktır. Aşk yaşamaktır. Sevgi, varlığın var olup yaşamasını sağlar. Onun için sevgi topraktır. Toprak gibi yaşatırken aynı zamanda da mütevazılıktır. Aşk ise sevgiyle yaşayıp var olan varlığın, var olup yok olmasını sağlar. Her ikisi de Hak’tır, Hak’tan dolayı Hak hatırına yaşarken sevip sevilen herkese selam olsun...
BU DUYGULARLA TÜM ANNEELRİN ANNELER GÜNÜNÜ KUTLAR, SAĞLIK, SIHHAT, AFİYET, HUZUR İÇİNDE HEPSİNİN DE MUTLU YAŞAMASINI DİLERİM.
Cahit KARAÇ

AKIL, BİLGİ, İLİM VE İRFAN

Allah, kainat ve içindeki dünya denilen bu alemi akıl, bilgi ve irade üzere yaratıp var ettiğinden olacak ki, yarattığı tüm varlıklarla birlikte iç içe yaşayacak olan insanı da bu alemde yaşatırken öğrendikleri ile deneyip sınamak. Deneyip sınarken de zaman içinde erginleştirip olgunlaştırarak tekamüle ermesini sağlamak için onu dünya denilen bu gelip geçici alemdeki mekanda yaratıp var etmiştir.
Demek ki; Allah, yaratır. Yarattıklarını yaşatır. Yaşattıklarına bilmediklerini öğretir. Öğrenenlerin zaman ve mekan içinde farkındalık duygularını oluşturup geliştirir. Oluşup gelişen farkındalık duygularına bağlı olarak da her bir varlığı kendi tekamül evresi içinde erginleştirip olgunlaştırarak kendine döndürür.
İnsan, yabancısı olduğu bu mekanda hatasız, doğru dürüst yaşayabilmesi için bilmediklerini öğrenmesi gerekir. Çünkü bilgi ve ilim sahibi olunmadan, insanın duygu, his ve sezgileri gelişmez. Gelişmeyince de insanı insan yapıp diğer varlıklardan ayıran farkındalık duygusu oluşmaz. Farkındalık duygusu oluşup gelişmeyen bir insan da doğal olarak yabancısı olduğu bu dünya hayatını doğru dürüst yaşayamaz. Yaşayamayınca da mutlu olamaz.
Demek ki, akıl, bilgi ve ilim insan içindir. Çünkü bilgi, insanın insan olmasını sağlar. Farkındalık duygusunu (tüm duygularını) oluşturur, geliştirir, artırır. Sevgiyi çoğaltır. Yaşadığımız hayatı anlamlaştırarak kolaylaştırır. İnsanın daha sevecen, daha hoş görülü, daha doğru bir hayat yaşamasını sağlar.
Güneşin meyveleri erginleştirilip olgunlaştırmasında olduğu gibi, kullanılan akıl da, bilgiyi artırır. İnsanı erginleştirip olgunlaştırır. Tecrübe sahibi yapar. Huzur bulup sağlık içinde mutlu bir hayat yaşamasını sağlar.
Onun için dünyanın güneşsiz, insanın da akılsız ve bilgisiz olması düşünülemez. Çünkü güneşsiz dünya, akılsız insan, varlığını sürdüremez.
Aklın tanımı daha önceki yazdığım bir blogda yapmıştım. Tekrarlamak istemiyorum. Onun için şimdi bilgi; Varlık hakkında bilinmeyenlerin (Bu dünyaya ait fiziksel varlıkların, dar çerçevede) bilinmesi. Şeklinde tanımlayıp tarif edebiliriz.
Onun için bilgi, fiziksel varlıkların sadece dış yapıları ile ilgilenir. Bu yüzden de içeriği, genelden ziyade yüzeyseldir. Yani içselden ziyade dışsaldır.
Halbuki, İlim; Varlıklar hakkında marifete dayalı geniş bilgi sahibi olma halidir. Onun için genel anlamda da bilinmeyenlerin bilinmesidir.
Dolayısıyla İlim; tüm varlıkların hem dış, hem de iç özelliklerini araştırıp inceler. Onun için daha geniş ve daha kapsamlı bilgi sahibi olmamızı sağlar. Bu yüzden fizik ötesi gaibe ait varlıklar hakkında da akıl marifetine dayalı bilgileri de içerip kapsadığından ilim, bilgiden daha teferruatlı, daha geniş, daha kapsamlı anlam, mana ve içerikleri de içinde barındırıp taşır. Yani varlıkların bilinebilecek içsel ve dışsal tüm bilgilerini kapsar.
Bir insanın gerçek anlam ve manada insan olabilmesi için her şeyden önce her gecen gün farkındalık duygusunu (tüm duygu, his ve sezgilerini de) geliştirip artırması gerekir. İnsanın bilip öğrenmesi, ilim irfan sahibi olması bu duygunun geliştirilmesine, çoğaltılıp arttırılarak olgunlaştırılmasına bağlıdır. Onun için insanın bilip öğrenmesi, ilim irfan sahibi olması, işte bu yüzden hava alıp, su içip, yemek yemesi kadar önemlidir. Çünkü dünyayı doğru anlayıp, doğru yaşaması bu duyguya bağlıdır.
Bundan dolayı da Allah kullarına okuyup yazmalarını emretmiştir.
Çünkü insan hayatını kolaylaştıran, büyüyüp gelişmesini, sağlık içinde mutlu yaşarken olgunlaşıp kemal bulmasını sağlayacak olan akıl, bilgi, ilim ve irfandır.
İrfan; Akıl, bilgi ve ilim ışığında güçlendirilmiş ruhun uyanıklığı, inceliği, farkındalığıdır. İnsana yol gösterici benliktir.
O halde insan boğazından gıda yoluyla bedenini, akıldan da bilgi yoluyla ruhunu besleyip doyurur. Doymayan ne beden, ne de ruh huzur bulur. Mutlu olur. Ne de sağlıklı bir hayat yaşar.
İnsanın huzur bulup, mutluluk içinde sağlıklı yaşayabilmesi için Allah, insan ruhuna bağlı benlikte oluşabilecek tüm duyguları insan benliğine kendi uzamı olarak esirgemeyip vermiştir. Ancak verilen bu tüm duygulara ait uzamların geliştirilip olgunlaştırılmasını da insan aklına bırakmıştır. Onun için de insana akıl verip geliştirilip olgunlaştırılması için de sürekli okumasını emretmiştir. Çünkü Ruh aklı, akıl da bilgi yoluyla ruhu besler.
Beslenen ruh benliği, benlikte içimizdeki duyguları oluşturup farkındalıklarını artırır. Duygulardaki artan farkındalık uzam yoluyla tüm duyguları uyarıp harekete geçirir. Uyanıp harekete geçen duygularımız benliğimize ait kişiliğimizi oluşturur. Farkındalığımızı artırır. Oluşup gelişen farkındalık duygularımız zaman içinde benliğimize ait tüm (bedeni ve ruhi) ihtiyaçlarımızı belirler. Duygularımızın, benliğimize ait belirlediği ihtiyaçların karşılanıp giderilmesi, benliğimizin dünyada huzur bulmasını sağlar. Dünyada huzur bulan bir benlik de (genelde) sağlıklı olur. Mutlu yaşar.
Demek ki, insanın bu dünyada huzur bulup sağlık içinde mutlu yaşayabilmesi aklını kullanmasına, okuyup aklını geliştirip, büyütüp, olgunlaştırmasına bağlıdır. Onun için insan olarak yaratılıp var edilen herkes her şeyden önce yaratana yaratılma borcunu ödemek için okumalı. Bilgi edinip, ilim ve irfan sahibi olup yaşamalı ki, insan olsun...
Çünkü bilgi insanın merak etmesini, merak insanın farkındalığını, farkındalık ise insanın erişimini artırır. Erişim insanın daha fazla aklı kullanıp, bilgi edinip, bilgi sahibi olmasını, ilme, irfana ulaşmasını sağlar. İlim irfana ulaşmış olan bir kişi her halükarda haddini bilir. Haddini bilen de elbette kendini tanır. Kendini tanıyıp haddini bilen, (için artık bilimde bilinmezlik kalmaz. O, artık) Tanrı’ya ulaşır.
Bu aşamaya gelen bir insan kendi özgürlük alanını yerinde tesbit eder. Ne özgürlükte aşrıya kaçarak şeytanlaşır. Ne de teslimiyette aşırılığa kaçıp tutsaklaşarak melekleşir. Her ikisi arasındaki orta yolu bularak gerçek anlamda insan olur. İnsan olarak da yaşar.
İşte Allah'ın gerçek anlamda bizden istediği de budur. Bizlere verdiği cüzi aklın, gerçek görevi, gerçek işlevi budur. Bundan ötesi haddi aşıp, O'nun işine karışmaktır.
Çünkü akıl, bilgi, ilim ve irfan insan içindir. İnsan için olan her şey Allah’ın bir uzam, bir sıfatıdır. Onun için İnsan Allah’ın aynasıdır. Yeryüzündeki yansımasıdır. Onun için akıl, bilgi ve ilim bize sadece yaşadığımız bu dünya hayatı için verilmiştir. Onun için bunlar bize bu dünyada gereklidir. Çünkü bizler için gerekli olan bilginin bilinmezlik başlangıcını doğumumuz, sonunu da ölümümüz oluşturur. Yani başlangıçtaki başa geri dönüşümüzle (ölümümüzle) her şey son bulur.
Başka bir deyişle insanlar yaşadıkları hayatı kolaylaştırmak, gelişip olgunlaşmak, sonunda da Allah’a ulaşmak için akıl yoluyla okuyup öğrenip bilgi edinerek ilim irfan sahibi olurlar.
Çünkü her şeyin başını sonunu Allah tayin eder. Onun için her şey Allah'ta başlar. Allah'ta son bulur. Bunu bilen insan olur. İnsan olan Hak yanında hak olanı kazanır. Kazandığı hakla da Hak’a uzanır.
Demek ki; din, insanın eğitilmesi için öğrenmesidir. Akıl, bilgi, ilim ve irfandır. Akıl, bilgi, ilim ve irfan insanın kendisidir. Bilmediklerini öğrenip, kendini tanıyıp bilmesidir. Kendini tanıyıp bilenin Hak olanı bilmesidir. Hak'ı e Hak olanı bilmek ise, Allah'ın yeryüzündeki halifesi olarak yaratılmış olan insanın önce kendini, sonrada kainatı okuyup bilmesidir. Varlıkları tanıyıp anlamasıdır. Kendi eliyle mamur edilmiş olan bir dünyada insanca yaşamasıdır.
Kısacası akıl, bilgi, ilim ve irfan sahibi olmak insanlıktır. Medeniyettir. Medenileşmektir. İnsan olmaktır. Kendini tanıyıp haddini hududunu bilmesidir. Kendini tanıyıp, haddini hududunu bilip İnsan olanın son medeniyetidir. Sonu elbette birliktir. Birlenip bir olmaktır.
Çünkü bilgide ben, sen, o yoktur. Biz vardır. Biz denilince ayrılık gayrılık ortadan kalkar. Çünkü Bizde birlik, birlikte teklik vardır. Tekliğin sonu tevhittir. Tevhidin sonu da elbette haktır. O da Allah’tır.
Teklikte her şey tek olanın olacağı için O’nda kıskançlık yok, paylaşım vardır. Dolayısıyla bilinen ve bilinmeyen tüm bilgiler Allah katındadır. Allah’a ulaşıp, ihtiyacımız olan O'nun ilmindeki ilme, bilgiye kavuşabilmemiz için tüm insanlığın elde ettiği bilgi ve ilmin paylaşılarak büyütülmesi gerekir ki, insanlık kendinden istenilen doğru yolu bulabilsin...
İşte İslam alemindeki tek hastalık, elde edilen bilgiyi, ilmi paylaşıp büyütmeyi bilmemek. Her şeyin en iyisini, en doğrusunu, en güzelini hep ben bilirim, ben ederim, ben yaparım...
Başkasının söylediklerine kulak asmamak, değer vermemek. Oradan buradan alınmış bilgiye sahip olan insanlara haddinden fazla değer vermek. Onların her söylediğini kabul etmek hastalığı. Kendimi unutup başkasına bağlanma hastalığı. Aklımızı kullanıp çalıştırmama hastalığı. Aklımızı bir çuvala koyup ağzını da sıkı sıkı bağlayarak başkasına teslim olma hastalığı. Elde edilmiş bilgiyi ve o bilgiyi elde edeni putlaştırma hastalığı. Her şeye edep deyip, yeni bilgi üretene engel olma hastalığı. İşte tüm bunlar bu gün deva bulmaz hastalıklarımızı oluşturmaktadır.
Onun için de milyarlarca insanımızın akıl içindeki düşüncesini hapsetme hastalığımız...
İşte bu yüzden de uzun süredir yeterli bilgi, ilim üretemeyen İslam alemi sürekli kan kaybetmektedir. Sıkıntılar yaşamaktadır. Onun için bu gün dünyada İslama inananlar adam olamamış, ikinci sınıf insan muamelesi görmektedirler.
Çünkü İslam alemi uzunca bir süredir boş konuşmaktan başka hiçbir şey yapamıyor. Gözle görülür, elle tutulur hiçbir şey üretemiyor. Ancak eskisiyle övünüyor. Eskisiyle avunuyor. Bu da kendi öz benliğine ait bilgi üretimini sürekli engelliyor. Bu da akıl içindeki düşünceyi hapsedip köreltiyor. Aklın açılım yapmasını engelliyor. Sürekli engellenen akıl düşünemiyor. Düşünüp fikir üretemiyor. Sağlıklı düşünemeyen akıl, doğru ve faydalı bilim üretemiyor. İnsanın ve insanlığın sürekli gerileyip geri kalmasını sağlıyor. Bu seferde suçlu din oluyor. Haşa Allah oluyor.
Halbu ki değil. Eskiyle övünerek yaşamak, insanı durağan yapar. İşte bu gün bizim yaptığımız da bu. Çünkü İslam alemi hep kısa bir dönem yaşanmış olan Asrı Saadet dediğimiz geçmiş dönemle övünürüz. Övünmekte haklıyız ama, o döneme özenerek onu sürdürmek istemekte haksızız. Çünkü her şey mekanda akıp giden zaman içinde değerlidir. Eğer o özenilerek yaşanılan yaşantı yenilenerek sürdürülmezse eskir. Sonunda hiçbir şey ifade etmeyecek bir hale gelir. İşte bu gün olduğu gibi...
Eski de kalmak insanı ve toplumu her geçen gün yıpratıp aşındırır. Aklın görevi bu aşınıp yıpranmayı önlemektir.
Allah, artık insanlara peygamber göndermeyecektir. Onun için de insana akıl vermiştir. Verilen akılla da kıyamete kadar yaşarken doğru yolu bulmasını istemiştir.
İşte dünyadaki insanlığın imtihanı budur... Cennet cehennem bunun sonucunda belli olacaktır. Onun için Ahirette bize sorulacak olan en büyük, en zor soru da bizlere verilen aklın doğru kullanılıp kullanılmamasından olacaktır.
Bu güne kadar geç kaldığımız yeter...
Daha fazla çamura batıp debelenmeden, ne olursunuz!
Lüten artık, AKLIMIZI kullanalım...
Allah'ın yaratıp var ettiği her varlığı seviyorum. Ama aklını kullanmayanı sevmiyorum. Çünkü Allah çalışmayanı, üretmeyeni sevmez. Bende çalışıp üretmeyeni sevmiyorum.
Benim sevgime muhtaç değilsiniz. Ama yüce Allah'ın sevgisine herkes muhtaç...
Sağlıcakla, hoşça kalınız...

Cahit KARAÇ

- DOĞRU SORUYA DOĞRU, YANLIŞ SORUYA YANLIŞ CEVAP VERİLİR.

- İNSAN CEZADAN KURTULSA DA SUÇLULUKTAN ASLA KURTULAMAZ.

- TİLKİ RÜYASINDA TAVUKTAN BAŞKA BİR ŞEY GÖRMEZ.

- İNSAN TOPRAĞI, TOPRAKTA İNSANI SATIN ALIR.

- SEVGİNİN İKİ KANADI VARDIR. BİRİ AŞK, BİRİ TUTSAKLIKTIR.

- TUTKU İNSANI KOŞTURUR AMA YORMAZ.

- UTANAN İNSANA KENDİ UTANCI YETER.

- YALANCI YEMİNİ ÇOK EDER.

- YANILMAYAN KUL DEĞİL, ALLAH’TIR

- EĞRİNİN GEÇTİĞİ HER DELİKTEN DOĞRU GEÇMEZ.

- OKUMAK, EN BÜYÜK İBADETTİR.

- DEMOKRASİ; BİREYLERİN VE KURUMLARIN FARKINDALIĞINA DAYALI DUYARLILIK İÇİNDE ORTAK OLUŞTURULUP YAŞANILACAK OLAN REJİMİN ADIDIR. EĞİTİMLE GELİŞİP OLGUNLAŞIR. CEHALETLE YOZLAŞIP BOZULUR.

- AÇ İNSAN HER SÖYLENEN SÖZE KANAR.

- HER AÇ İNSAN HIRSIZLIK YAPMAZ, SOYSUZ OLAN AÇ İNSAN HIRSIZLIK YAPAR.

- AYNAYA BAKMAKTAN KORKAN YÜZ, ÇİRKİNDİR.

- AZGIN NEFİS ÖNCE AKLI SONRA GÖZÜ KÖR EDER.

- CAHİLİN İNADI ÇOK, İNANÇI ZAYIF OLUR.

- CAHİLİN MÜNAKAŞASI, KAVGA İLE BİTER.

- CESARET, İNANÇ VE İMANDAN GELİR.

- CESARET NİYETİN DEĞİL, EYLEMİN ESERİDİR.

- ADALET ÖLÜYE BENZER, GEÇİKİNCE KOKAR.

- ADALETİN OLMADIĞI YERDE ALLAH İNANCI OLMAZ.

- HADDİNİ AŞIP TAŞKINLIK EDEN, ZALİMDİR.

- HAK VE HAKİKATE İNANMAK İSTEYENE KENDİ VİCDANI YETER.

- AŞK, HER İŞİ KOLAYLAŞTIRIR.

- GÜZELLİK AYIBI ÖRTER, ÇİRKİNLİĞİ GİZLER.

- PARA KAZANLIRKEN MUTLU OLUNMAZ, HARÇARKEN OLUNUR.

- AKLI OLMAYANIN ADALETİ OLMAZ.

- ANITI ANIT YAPAN TAŞ DEĞİL, BAŞTIR.

- GÜZELLİK DOĞUŞTAN, ÇİRKİNLİK SONRADAN AKZANILIR.

- YOKLUK YASAYI, VARLIK KASAYI ÇOĞALTIR.

- DUA ETMEK İİSTİYORSAN YAKARAN ELİN TEMİZ OLSUN.

- TANRIYA GÜVENDİĞİN KADAR TEDBİRLİ OL.

- KARANLIKTA GÜZEL ÇİRKİN AYRIMI OLMAZ.

- İNSAN HÜR DOĞAR TUTSAK YAŞAR.

- KULA VERİLEN EN BÜYÜK NİMET AKILSA, AKLIN EN BÜYÜK HİKMETİDE İLİM, İRFANDIR.

- KENDİNİ YENİLEYEN İLERLER.

- İNSANI YÜZ DEĞİL, İŞ GÜZELLEŞTİRİR.

- FAKİRİ YASA, ZENGİNİ KASA KORUR.

- KİTABIN İYİSİ DOST, KÖTÜSÜ DÜŞMANDIR.

- KORKAN KÖPEK SERT ISIRIR.

- ÖFKE AĞZI AÇAR, GÖZÜ KAPATIR.

- AĞAÇ DALINDAKİ MEYVEDEN TANINIR.

- HER GÖRDÜĞÜN BEYAZ SAÇLI AKILLI DEĞİL, YAŞLIDIR.

- KADINI ÇEKİCİ KILAN SAÇIDIR.

- AKLI KUVVETLİ YAPAN SAĞDUYUDUR.

- SARHOŞUN HAYATI MEYHANEDE GEÇER.

- AĞIZDAN ÇIKMAYAN SÖZÜN İHANETİ OLMAZ.