Dudak büker anılar, ağlamaklı çocuk gibi.
Yetim kaldı bu hayat şu çileli boş dünyada.
Yaşlar akar gözlerden tane tane boncuk gibi.
Gönül inler, his ağlar; kulak veren yok feryada.
Sensizliğe yerinmem, bir şey değil çekme tasa.
Omuzladım ezelde, ben bu yüke alışığım.
Göz yaşıma bakma sen, benim için düşme yasa.
Ağlamak mı? Dostuz biz, ben küs değil barışığım.
Öyle harap ettin ki, attın beni hep yabana.
Eziyetin toplansa uzunca bir çarşı olur.
Bırakmadın hiç rahat, cevrin cefan için sana;
Cennet değil ötede, cahîm bile karşı olur.
2 Nisan 2005 Cumartesi, Kartal-İst. 20.16 *4+3+4+4
Necmi ÜnsalKayıt Tarihi : 22.3.2012 17:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Dudak büker anılar, ağlamaklı çocuk gibi. Yaşlar akar gözlerden tane tane boncuk gibi. Yetim kaldı bu hayat şu çileli boş dünyada. Gönül inler, his ağlar; kulak veren yok feryada. Sensizliğe yerinmem, bir şey değil çekme tasa. Göz yaşıma bakma sen, benim için düşme yasa. Omuzladım ezelde, ben bu yüke alışığım. Ağlamak mı? Hep dostuz biz, küs değil barışığım. Öyle harap ettin ki, attın beni hep yabana. Eziyetin toplansa uzunca bir çarşı olur. Bırakmadın hiç rahat, cevrin cefan için sana; Cennet değil ötede, cahîm bile karşı olur.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!