Cahilmişim Şiiri - Ahmet Yüksel Şanlıer

Ben’ de kader dedim kadere inandı
Çere aramadım.
Bağıra, bağıra geldi de benim baş ağrılarım
Ve
Yenildim.
Yenik düştüm sonunda kadere ben
Kendi cahilliğimden

Aman canım demiş,
Boş vermişim gelene, cahilliğimden
Kulak tıkamışım dağı taşı inleten davul zurna sesine
Bilmeden.
Ben kendimi aldatmışım yok yere
Kendi cahilliğimden

Oysa şimdi, her şey farklı olabilirdi
Gülen biri olabilirdim.
Boş vermesini bilseydim, davul zurna ile gelenlere
Canım sıkılmaz
Üzülmez,
Her gelen derdimi, içime atmaz gülen insan olurdum
Bilemedim.
Ben kendi, kendime ettim.
Kendi, cahilliğimden.

İşte böyle arkadaş
Benim geçmişteki hikâyem kendine örnek alana
Almayan kendi bilir
Sarılmadım sarılmam ben hiç yalana
Herkes gibi ben de, kader dedim değişmez, değişirdi oysa
Ne bulduysam şu yalan dünyada
Buldum.
Kendi cahilliğimden