Cahiliye Devri Şiiri - Hasan Akkuş

Soluduğum oksijenmiş ilk ağlamamın nedeni
Sonra karnımı doyurmak için
Yaramazlık yapıp düşüp kalktığım için
Bebeklik yani her insan gibi

İlk ayrılığım oldu anadan babadan sekiz yaşında
Çok sürmedi yuvaya döndüm altı ay sonra
Okumak ve öğrenmek hayat okulunda
Terörist ne demek öğrendim dokuz yaşında bir köy baskınında

On yaşımda terk ettik ata toprağını temelli
Hiç uyumadım yol boyunca
Son kez baktım memleketimin dağlarına, ağaçlarına...
Yol boyu renk renk ışıklar hayallerim gibi

O gün İstanbul karanlık ve zalim bir şehirdi
Öfkeliydi sanki birşeylere
Gök gürüldüyor, şimşek çakıyor, yağmur yağıyordu aralıksız
Niye geldiniz der gibi kötü yüzünü gösteriyordu

Onikime geldiğimde aşkla karşılaştım
Sap sarı saçlarıyla sınıfın kapısından içeri girdi
İlk çocukluk aşkım ve karşılıksız sevgim
Yaşıtlarımın misket oynarken benim içki içmeme sebep olan kız

Kaçan kovalanır misali üç dört yıl sonra anladım
Aşkın aslında o olmadığını
Her sene taktirli karnelerden sonra
Liseye yazıldım en tembellerin ve kalmışların arasına

Lise bittikten sonra çalışmak zorunda kaldım
Onca yokluk arasında inat ettim okumaya devam ettim
Türlü türlü insanlar gördüm bilgini, cahili,ayyaşı, dindarı
İnsanların fikirlerim yüzünden beni öldürmeyi düşündüğünü öğrendim

Gün geçtikçe insanları daha iyi tanıdım
Sonun tesadüfen gerçek aşkı buldum
Aşkı ve hayatı anladım çok düşündüm çok gezdim çok çalıştım
Cahiliye devrini böyle kapattım ve yeni bir milada başladım...