Cahilim Mavide Kaldım Şiiri - Mustafa Bulan

Çoktur bir insanın cahil yanları…
Üstelik var ilk insandan bu yana!
Bilgelik pek takılmadan bunları
Önceden görüp varmaktır farkına...

Utanmasam da, derken çekinirim;
Ne de olsa cehalet insanidir!
Benim de oldu çok cahilliklerim
Bu asla ayıplanacak değildir...

Benim de oldu çok cahilliklerim!
Girerken hayatımın sınavına
Bilmeden akşam demli çaylar içtim;
Uyanamadım günün şafağına(!)

Ertesi gün sayısalda dağıldım!
Sanki şeytan gizlenmişti bardağa!
Zar zor son yarım saatte yaptığım
Sözel ile girmiştim Siyasal’a…

Ve beni kurtarmıştı son tercihim!
Sormayın okulu sevdin mi diye!
Hayır hayır! Nedense sevemedim!
Bitirdim bir diplomam olsun diye.

Herkes olur haklı, eğer sorarsa;
Bazen demli içerdik akşamları.
Okula gitmek çok rahat, yol kısa;
Ya dönüş, çıkarken sarp yokuşları…

Fazla yorardı dönüşde yokuşlar!
Ancak o gün boğuşmadım yokuşla.
Yorgun düşünce uyuturdu çaylar.
Bir gün önce gittim şehre araçla.

Yaptığım gibi sınav akşamında
Bilmezsiniz ben ne hatalar yaptım.
O talihsiz akşam kıramazsam da
Ben hayatımda çok bardaklar kırdım(!)

Bazen cehaletten çaresiz kaldım...
Göremedim renklerin ahengini!
Ve istemeden ne gönüller kırdım!
Çok sevmişim turkuaz mavisini...

Ben de şu dünyanın rengine kandım!
Cahildim Ozan’ın dediği gibi
Ve ben bu yüzden hep mavide kaldım!
Hala dalıyorum yunuslar gibi…

Pendik/23.01.2022