Çağdaş düşüncelerim vardı beynimin bir köşesinde
Yüreğim cahil kaldı sürdüğü sevda yelkeninde
Biraz ezik biraz bezgin bir o kadar da yalnız halleri vardı
Murgul’un akan bakır renkli suyuna benzer şimdi
Hani narçiçeği manalı gözlerin
Hani pudra pembesi dudaklarım kar taneleri okşar gibi şimdi
Mantığını kaybetti çağdaşlığını yitirdi
Bulup ta koyamıyorum yerine
Yenilikler yok, genç kalışlar manidar kalıyor
Yılların zamana yenik düşüşüne
Azmettiriciler arıyorken hazmına uğruyorum, yürek hırsızının
Manyetik alanları kaldırıp sıyrılamıyorum…
Kaptırışlarından divane gönlümün…
Varlıkla yok arası, açlıkla tok arası bir his,
Daimi kullanıcısı…
Ne adı ne sanı belli ne de sima yansıması…
Adını koyamadığım bir şeyler var
Benliğime tapan…
Kapanlar kurmuş düşlerimin kumsalında
Ulaşamıyorum deryalara…
Boynumdan çıkarıp sallıyorum al oyalı puşiyi
Ne gören oluyor ne duyan haykırışların yansımasını
Yine cahilliğime sövüp küfrediyorum
Bilmiyorum günahını
Canı yanışında alamadığı yakamadığı
İntikam ateşini cahil kalışına isyankâr oluşu
İşte sahipsizliğimin çareler arayışındaki mantığı…
Zennehar Yılmaz
Artık birbirimize iki yabancıyız.
Her ne kadar acı olsa, ne kadar güç olsa
Her şeyi evet, her şeyi unutmalıyız.
Her kederin tesellisi bulunur, üzülme.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta