Cahil Gönül Şiiri - Ferhat Altunay

Sen hiç uslanmaz mısın, ey deli cahil gönül.
Aynaya bakmaz mısın, sen deli cahil gönül.
Bir gece uyanarak, Rabbine yönelip te.
Gözyaşı dökmez misin, sen deli cahil gönül.

Seherin bir vaktinde, Rabbin için kalksan da.
El açıp ta semaya, Rabbine yalvarsan da.
Ömür gelmiş geçiyor, bir ardına baksan da.
Silkin şöyle geriye, gel kendine ey gönül.

Dünyanın bunca süsü, gözlerini kör etmiş.
Şeytana uymuşsun sen, o nefsini körertmiş.
Bak saçların ağarmış, gençliğini tüketmiş.
Dön gel haydi Rabbine, ey deli cahil gönül.