Cahil Cühela... Şiiri - Mehmet Şahan

Anasından önce ahıra girer,
Sırasın beklemez cahil, cühela!
Koyunu, kuzuyu nahıra sürer,
Kendini eklemez cahil, cühela!

Kin ile ünlenir elde sopalar,
Avazı dinlenir, engel tıpalar!
Deveye yön verir dünkü sıpalar,
Havayı koklamaz cahil, cühela!

Mevsimlik açınca kırlarda otlar,
Bir anda depreşir yılgıdan atlar…
Sahipsiz kalınca ne de rahatlar,
Boşuna otlamaz cahil, cühela!

Yakasına takmaz azıya benzer,
Arkasına bakmaz tazıya benzer,
Hırkasını yakmaz kuzuya benzer,
Hendekten atlamaz cahil, cühela!

Baharı beklemez getirir yazı,
En küçük engelde yetirir nazı…
Teline güvenmez yatırır sazı,
Sesini ünlemez cahil, cühela!

Göllerde yüzse de pınarı bilmez,
Güllerde süzse de çınarı bilmez,
Dillerde gezse de ayarı bilmez,
Sözünü dinlemez cahil, cühela!

Şahan der ki gardaş özünü düşün,
Maziyi germeden sözünü düşün…
Atiyi görmeden gözünü düşün,
Görse de anlamaz cahil, cühela!