Cahil Şiiri - Yunus Cengiz

güneşim doğdu diye uzatmıştım ben kollarımı
bilmezdim omuzlarıma yük olacaklarını
güneşimi kesen bulutlar
rahmet yüklü değil zahmet yüklüymüş
yağdırdıkları koyu katran ölüm gölgeleri zulümmüş
dilimin döndüğünce değil
yüreğimin yangınınca olsa dahi
ben seni güneşin battığı ülkelerde sevmişim

şimdi kuru yapraklar gibi dökülüyor saçlarım
ve korkarım ki bu benim sonbaharım
göklerden hakkımı istemem çok mudur
madem ki yağan gözyaşlarıma rahmet denilmiyor
ben seni uzak diyarlarda
öyle uzaklarda kalacağını bilmeden
belki de kahrolmayı sezerek sevmişim
bilmezdim içimin çürümüşlüğünü çünkü
bilmezdim güneşe susamışlığımı
ne bir yangının beni kurtaracağını
ne bir damlanın bu kadar acıtacağını

hiç mi kavuşmak yok kök salacak
ufuklara kadar hep mi beklemek
bilmezdim yeryüzünün bu kadar acı olduğunu
dörtte üçünün hasret
düşmez mi gökten bir damlacık olsun
söndürmez mi gönül yangınımı
bu bütün gemilerime sıçrayan
bu geri dönmeyi imkansız kılan
kaldı ki dönecek ne bir yerim var
ne dönsem belki sen
insan nasıl yaşar
böyle ölüm gelmeden