* Çağrışımların * Şiiri - Yılmaz Türkyılmaz

Aşkı en güzel anlatan acıymış, hüzünmüş meğer!
İçine düştüğüm karşılıksızlığımın içinde bir başınayım.
Boşlukta kendi yansımalarından korkuyor,
Sevinçlerini incitiyor ellerim…

Kendi yaktıklarına duyarsız,
Umursamaz davranıyormuş âşıklara kader!
Meğer peşimdeymiş yangınlarımın ateşçisi,
Av olup düşmüşüm eline bir kez! ?
Kirpikleri kalbimde ok’un.
Tükendiğime acımıyorum,
Sen gönlümü doldurdun dolduralı,
Ben beni sende buldum güzelim…

El aman demişim,
Canda can saymışım,
Günlerin en özeline şiirler yazmışım,
Ruhumu ruhunda yakalamışım,
Yıldızlara dokunmuşum mutluluktan,
Gözbebeklerinde kendimi görmüşüm,
Ve artık son dem;
Rast ummuşum, rest almışım.
Gazel anlatmışım meğer!
Bir gün anlaşılmamakmış yazgım...

Kaybetme korkusuyla,
A güzel seni sevmekten korktum.
Gözlerimden sonra, yüreğim makber sırasında.
Bulutlardan daha sağanak,
Daha bir bereketli gözyaşlarım…

Seni özler mütemadiyen,
Sana toz kondurmaz yüreğim.
İçimde hüzzam yeşertti çeşm’ine esrikliğim.
Daha ne kadar sürer bilmem! ?
Artık senden emin değilim.
Bir, düşeceğim yer bana dost!
Bir de soluk alıp verdiğim.
Bir orası dört gözler belki şimdilik!
Bir tek oraya düşmedi, senden teğet geçen yollarım …

15.03.2009 / ANTALYA