ÇağRışım Şiiri - Mehmet Kesen

ey çağrışımın atası gel
harf kırığı güllerimden divit akacak
küskün şiirler yanacak
geceden soyunan sözler
kelebeğe özenen dizeler
nefesinle kanatlanacak

ey çağrışımın atası gel
nöronlarımı kemiren kanserli bir hücrede olsan
bir şarjör yalnızlıkla da dolsan
acıya ve sancıya da doğsan
yine de gel
bana kayıp ilanlarında ruhumu aratma
mektupları idam sehpasına çıkartma
papatyaları soykırıma uğratma
gel
ne olur gel
tut ve bırakma

yetim cümlelerimi çıkar cebimden
nesli tükenen baharları
karanlığın alnındaki an(ı) ları
dünden kalan yarınları çal benden
haykırsın mürekkep
yırtılsın bu koca yalan
açılsın örtü
ey çağrışımın atası
ey hüznün emzirdiği yedi veren gülü
sessizliğin iz düşümündeki
tuvale
fırçaya
turkuaza
nara ve nura
adına barış denen güzel kadına
efsunlu albatros kanadına
solgun yeşil bakışa
güneşi ezberleyen toprağa ve gök uşağına
bitimsiz mitoslara
ölgün kadehlere ve sürgün suskulara
varlığa ve yokluğa
and olsun ki
bir hiç’in gölgesinde üşüyen zamana
adını yazdım
adını adımlarımla kazıdım mısralarıma
an dolsun açılsın
saçılsın örtü

ey çağrışım
ey şiirimin doğurduğu
rüzgarın büyüttüğü gelincik
çöl dokusu üstüm başım
güz kurusu günlerim
çatlamış dudaklarımın coğrafyası
kokunu çağırır
yüzümün haritasındaki tarih
tahtına yazılır
bahtına kandığım
kaldır duvağını
nehir soytarısı gözlerimi daha yak
karınca türküsü hükmünde üflediğim
ahımı efganımı bana bırak

ey çağrışım
emeğim ve ekmeğim
gel artık
gör duy ve bil artık
ben biliyorum ömrümü
biliyorum keskin tümceleri
biliyorum aksi düşen gözleri
çığlıklarımı asmışım çengellerime
cennetin ve cinnetin esaretinde
ben giderim gel diye
gel diye diye
ben batarım sen doğ diye
ey çağırışımın, çağrışımın atası
zaman dondu
titrek kalbimi al
gel ve git
gelgit