Çağrı Can Şiirleri - Şair Çağrı Can

Her seferinde yeniden yüzleşip, susmak,
Görmezden gelmek, sağır kalmak,
Lal olmak,taş kesilmek,
Müthiş,
Satır arası cinayetleri,
Tam orada verilen es, o nefes, o ses,

Damarlarından yaşlar gözlerinden kan akacak bundan böyle insanoğlunun. Her ölen ağlayacak ve geride kalanlar kanayacak onun ardından. Acıdığı yerden yaşaracak, ağır yaş kayıplarını ilan edecek ajanslar ve yaşlar bağışlayacak birbirlerine insanlar. Ruhlar alınıp satılacak, ıskartaya ayrılacak canlar. Az kullanılmış bedenler yerine, duygularını çıkaracak tezgaha orospular. Tedavülden kalkacak para ve fahişelerin bedelleri kan ile ödenecek. Her gün değil sadece aybaşlarında ağlayacak kadınlar. Tam ‘’dört kere lacivert’’ kanayacak Müjganın gözleri ve Sadri Alışık silecek yine onları. Otuz Yedi yaşında, bu kere laciverte boyayacak asumanı, sonra kızıl kırmızı düşecek yağmur toprağa ve masmavi kalacak sonsuza kadar Orhan Velinin gökyüzü. Dilim kör benimse, gözlerim sağır, kulağım lal. Ne laciverti tadacak, ne de kırmızıyı duyacağım. Ölü katılığında bedenim. Ellerim, ellerim yaşarıyor. Hissediyorum. Biliyorum. Tam işte orası acıyor.

Mutluluğunu paylaşacak çokca ortağın vardır. Ve bir sürü talip. Kiminle paylaştığın da çok önemli mi sanki? Ayakların yerden kesilmiş, çoğu zaman herhangi bir şeyi başarmış olmanın verdiği hazzı, herhangi birisiyle paylaşmak çok zor olmasa gerek. Hatta mutluluğunu paylaşamamanın haber değeri olmalı esas. Egonun ve narşist tarafının emrettiği de bu zaten. Ama ya kaybedince, başaramayınca, üzülünce, herkesle paylaşabilir misin bunu? Güçsüz ve aşağılık varlığını dökebilecek misin herhangi birinin eteğine? Yapamayacaksın! Yapmayacaksın! Beğenilme gayesi gütmediğin, seni güçsüzken ve belki en aşağılık halinle sevebilecek, emin olduğun kişiler olmalı bu paylaşımın muhatabı. O yüzden evine dönmek zorundasın işte. Unuttuğun, bazen umursamadığın ve ancak ihtiyacın olduğunda varlıklarını duyumsadığın o insanlar evin işte senin.
Git, yine acılarına ortak et, mutluluklarından mahrum bıraktıklarını. İnsan, evine kaybedince döner.

Can pazarıdır bu,
Anız yeri ve mahşerî,
El ayak tutmaz,
Domuz bağıdır,
Filistin askısı,
Kimlik-hiçlik-kimsesizlik,

Tün tepeden aydı bugün,
Bütün dereler buluştu ırmak oldu,
Bütün ırmaklar erişti ummana karıştı,
Deniz cezr etti toplayıp ne varsa,
Gün kapandı, sarındı pamuğa,
Bir muşamba gibi eridi,

Canım ağrıyor. Kemiklerime ilişen ağır bir yük bu. Nefesim kesiliyor. Say ki her seferinde tuzlu su ciğerlerime doluyor. İnsanın insana lanetidir bu. Bir dev doğuracak bu kavga, belki bir leş. Varlığımın altında eziliyorum. Kusacak takatim yok. Tiksiniyorum dokunduğum her şeyden. Tahammülüm kalmadı tek bir nefesime. Gitmek mi çare? Olmamış olmayı diliyorum. Ağrıyor biliyor musun? Çok ağrıyor.
Yastığım da bir cehennem yine. Kurşun geçmiyor geceden. Uyanmak korkusu. Gülmek zorundasın üstelik. Kusacak takatim yok. Korkuyorum kendimden…

Yine bir, yeni bir sancı‬, ‬
‪Doğum çığlıkları‬,
‪Faili firar sebebi mechul‬,
‪Tercih değil uzlet,‬
‪Zaruri ve mecbur.

‪Zaman dediğin bir devinim,
Yaşlanmıyor eskiyorum; bir dolmakalem misali,
İz bırakmalı henüz tükenmemişken,
Siyah beyaz pembe sarı yeşil her renkten‬,
Çok bencil olduğumu fark ettim sonra,

Titredi sesi yıkıldı dünya,
Döküldü yaşlar,
Asuman döküldü,
En parlak yıldızlar var ya,
Sen say ki hepsi bir bir yerinden söküldü,