Hayat… Hayat işte… Çekilmez olduğunu yine her anlamsızlıkla gösteren her şeyin bu derece üstüne gelirken ve duvarların seni sıkıştırdığı düşünceler içerisinde “ne yapacağını bilemezlikler, saçmalayışlar ve çaresizlik… “
Çaresizlik: bir insanı bu kadar düşünceli ve aciz hissettiremez başka hiçbir şey, saatler geçmek bilmezken, bedeninden sıyrılan yüzün, o sen olmaktaki yüzün kalıyor geriye, o eski sen, o bir ölü yığınından gelen işe yaramaz, sen olmaktan çıkan bedenin kalıyor. Arkasında bir yığın cevabını bulamadığı sorularla, karmaşıklaşan hayatın izleri kalıyor. Yalnız uyanacağın düşüncesinde her sabah, gözyaşlarında sel olmuşçasına akarken, hayat seni bu kadar umursamazken yağmurlara ne çare! Ne çare yaşanmış o kadar masum ve güzel şeyleri unutmaya. Bir anda silinip gitmek, ansızın gitmek hayatından ve seni böylesine yitik, yalnız bırakmışçasına. Haksızlık! Diyiveriyorsun birden, yokluğunu hatıralarla arıyorsun, her gece uyku tutmazken seni, gecelerin senin olduğu düşüncesi içinde, kaybolma korkusunu bir an kenara atarak loş sokak lambaların altında böylesine çaresizce…
Ne yapacağını bilemezlik: bir yerlerin var olduğundan emin bir şekilde yol almak. Ama yaşanmışlıklar yüzüne her vurduğunda kendinden nefret edeceğin güne bir adım daha yaklaşmak. Adım adım yaklaşmak uzaktaki mutluluklara ama biliyorsun da her çıktığın yoldan döndüğüne ve engel olacağına, bunu bilmekle beraber hala devam ediyorsun, onu hatırlatan her şeyden uzaklaşmak, gözlerinden uzaklaşmak, uzaklaşmak… Onun sesinden…
Donuk bir yara gibi sızlatmayan yüreğini ve düşüncelerini her adımda değiştiren, dağıtan, silen bir pervane gibi dönerken kendi üzerinden anlıyorsun o zaman bazı şeyleri. Değerini anlıyorsun, daha da sarılıyorsun böylece sevgine ve bir daha bırakmazcasına sarılmak, doyasıya bakmaktı gözlerine uzun uzun ve sürekliliğini hiç bozmak istemeden, aklına hiçbir suret gelmeden, yoğunlaşmak sadece gözlerine…
İlerlemek, kafanın dikine gidercesine hiçbir şeyi takmadan ve bu çekilmesi zor olan hayatı hiç umursamadan ilerlemek! Karşına çıkanlara hep bir kuşku ile önceki yaşadıklarının izlerinde insan hep yüzlerinde de bir iz olduğu düşüncesi içerisinde yaklaşırken yanındakilerin birer birer gitmesi…
Gökyüzünde durulmayı bekleyen asi bir yağmur var
Ve içimde dinmesini beklediğim saçmalayışlarım…
Ellerim ayaklarım buz tutmuş, bedenim ise yığılmış büsbütün öylece
Bir şeylerin acısını çekiyorum içimde bilmeden her gün yaşıyorum sanki bunu
Burnumda tarih kokan eski bir evin hatıraları canlanıyor birden…
Puslanmış gökyüzünün ağaçların arasından sızan ışık huzmeleri alıyor gözümü
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!