Çağrı Şiiri - Adem İmdat Kesici

Karanlık ortasında parlayan güneş gibi,
Hakikatin yolunu gösterdi Yüce Allah.
Çağrı ile başlayan ilk muştuya eş gibi,
İmanın doğduğu yer, Mekke’de o Beytullah.

İbadetin şevkini hissettiren mekân bu,
Sessiz nidalar ile arşa açılır eller.
Niyazlar Yaratana, âminlere imkân bu,
Yanık sesli Bilal’ı duyar yine Peygamber.

Diriltici nefesin sonsuzluk bestesinde,
Kuraklaşan gönüller imanla cemrelenir.
Dökülerek günahlar namazın secdesinde,
Güzellikler caminin kubbesinde elenir.

Buram buram manada rahmet yücelir kat kat,
Tüyler bile ürperir Ezan duyulduğunda.
Huzur bulur insanlık, gönül bekler mükâfat,
Kalplerde en derine hilâl koyulduğunda.

Cami, Ezan bir bütün, beş vakit konuşan dil,
Namaza sesli çağrı felâhı duymak için.
Bayraklaşır âlemin yıldızındaki kandil,
Ahenkli bir tadili erkâna uymak için.

Bu bir dava sevdası, hep ümitle yalvarış,
Gece gündüz kıyamda o tevhidin sembolü.
Nur yağar damla damla, İslam; esenlik, barış,
Bekler bizi İrem’de Kutlu Doğum’un gülü.

Minareden ezanlar yükselirken semaya,
Gözlere hitap eder duvardaki Ayetler.
Yankılanır şehadet, yayılır tüm dünyaya,
Allah’a ibadette hep aynıdır niyetler.

İmam ya da Müezzin Peygamber mesleğinde,
Mihrap, Minber ve Kürsü, Rahleler, Seccadeler…
Saflar tutar cemaat, tespihler ellerinde,
Her mabette aynı şey diller hep Tekbir’deler…

Allah, Muhammet, Bekir, Ömer, Osman ve Ali,
Mihrab’ın üzerinde yazılan makamlarda.
Mevlâ’ya kul olarak görebilsek cemali,
O Peygambere ümmet olabilsek burada!