Çağrı Şiiri - Deniz Barlas

Çağrı

Hep resimlere dalmak neden? Donmuş zamanlara takılıp da bugüne kinlenmek boş yere? Onca yaşanmışlıklarına, silinip gitmişliklerine rağmen bir sigara içimine sığdırmak yılları, neden? Emek bekleyen seviler, yaşamayı değer kılacak umut varken neden düne esir ede insan kendini? Çerçeve çözümsüzlerden yapılmış olabilir ama bir zayıflığı bir boşluğu da vardır elbet, yetilerin ve düşüncenin gücüyle yok edilebilecek kadar.

Beyin korkulara tapınır gece gündüz, insan umarsız soluklarla an be an çoğalan kalıplara uyma çabasında. Oysa paramparça olabilir tüm kurallar, istemekle, hatta inceden bir özlemekle keyif çaylarını özgürce yudumlamayı.

İlk kim açacak penceresini
,sessizliğin ardından sular dökmek için
Suskunluğu en uzağa yollamak için?

İlk kim vuracak utancını
Elleri titremeden, herkesin önünde, yıllarca beslediğini unutarak?

Tüm iğretilerden kurtulmak adına, görünmeyen prangalarına kedi gururuyla pençesini uzatabilecek olan vardır belki de.

Bereketli ovalara atılan tohumlardaki sevinci taşıyabilseydi yüreklerimiz ve verebilseydik karşımızdakine en değerli neyimiz varsa, yerinmeden, çekinmeden, sıkılmadan, belki de bunca yengiyi biriktirmezdi gözlerimiz, belki de en uzak seslenişleri bile duyardık zorlamadan…

Hiç gören yok mu, hiç duyan, duraksız büyüdüğünü kaygının? Sokaklar kaygı renginde, çiçekler kaygı kokuyor, yılgıyla bakıyor çocuk gözleri güzelim alkımlara, minik gözlerin ışıltısını çalıyor kaygı! Duyan gören yok mu? Köklerini sarkıtmış da amaçlarımıza arsızca yağmalıyor güzelliğimizi. Değeri bilinmemiş tüm seviler, sahibini bulamamış tüm öpüşler dolduruyor kaygının kilerini. Ve yabansı bir devinim ha bire yutuyor yaşamı, hem de parçalamadan bütün bütün.

Henüz çirkinliğe bürünmemişken her şey, henüz elimizde kalmışken temizinden bir şeyler, dur diyecek çıkar belki de olup bitene, yavaş yavaş çürümeye, bir kene gibi durağan arız yaşamaya.

İlk kim mırıldanacak kendi kendine “bugün yaşadım ben” diye?

Düne bakmak anlamsız
Bugüne çakılmak umutsuzken,
Yarından bunca korkmak neden?

Ben yarım kalmış sevilerimi çalmaya gidiyorum kaygının kilerinden. İsterim ki ardımdan gelenler olsun, umutlarda hep birinci olmak için yarışalım, mucize olmaktan çıksın artık sevmek ve armağan olsun bizden dünyaya yaşamın hakkını vermek.