Çağrı Şiiri - Celalettin Kurt

Gel ey gözlerine
Fermanlar yolladığım sevgili
Giderken sultanlar şehrine
Gül mevsimiyle dönerim demiştin
Gül mevsimi yaprak döktü
Bütün güller boyun büktü
Gitme vaktin eylüldü
Ne eylüller geldi geçti
Bilmem unuttun mu
Bana sunduğun sevda kavlini

Geldi işte ikinci bahar
Bak dayandı kapıya
Kavle sâdık olanlar
Döndüler birer birer
Çıkardılar dillerinden
Sevda sesli
Gül nefesli türkülerini
Türküler söylediler
Nefes nefese girdiler
Bu şehrin kapısından

Gün doğarken
Çekilirken ufkumdan
Gözlemekten yollarını
Ötelere bakıp bakıp durmaktan
Mevsimler kovalamaktan
Nice seraplar yaşıyor
Yorgun düşüyor gözlerim
Bir gün çeker gelirsin diye
Sen sultanlar şehrinden
Titredikçe titriyor dizlerim

Dağılıyorum, çözülüyorum
Bıraktığın kaldırımlarda
Deli bir çay oluyorum
Çalkalanıyorum
Yıkmak istiyorum
Seni bana ulaştırmayan köprüleri

Dönüyorum pervanelerce
Değirmen çıkrığı oluyor başım
Sen sultanlar şehrinden
Bir türlü dönmüyorsun

Gel ey gözlerine
Türküler yaktığım sevgili
Bıraktığın hasretler
Kayda geçiyor
Vurgun oluyor ayrılığın
Can evime saplanan
Hüzünler doluyor içime
Çıkmıyor içimden hüzünler

Söyle gözlerini deniz sandığım
Ey sevgili / can sevgili
Söyle gönül mülküme
Ne zaman sultan olacaksın
Giderken sultanlar şehrine
Gül mevsimiyle dönerim demiştin
Güller yeniden tomurcuğa döndü
Sen hâlâ dönmeyecek misin