Çağrı Şiiri - Osman Balkıs

Ben damalaya damlaya oluşan göllerin sabrıyım.
Tohumun gücüyüm kayaları çatlatan.
Ne yağmur öncesi doluluğu,
Ne yağmur sonrası hüznü,
Ne de gök gürlemesiyle irkilenim.

Kalbim iplik iplik örüyor hayatı.
Belki bir sanat eseri çıkacak,ömrümden arta kalan,
Belki silik bir gökyüzü,
Ne umut,ne heyecan,.
Ben sabrı sihir belleyenim.

Ben yeryüzünü seyre dalanım.
Bir anka kuşuyum yukarılarda,
Metropoller,gökdelenler,fabrikalar
Kanatlarım gölgesindedir.

Bütün inançlarınız,putlarınız ve teknoloji,
Ve uygarlık,sibernetik,psikoloji,
En çok sosyoloji,
Ufalanan cam kırıkları gibi,
Ayaklarım altındadır..

İşte elmaslarınız,tanrılarınız,ruhunuz,
Lat-Menat akibetinde, toz buz.
Modern bir harabenin alt katındadır.

Şimdi taşkınım;
Ruhum taşkın,
Yırtarak gırtlağını kentlerin,
Parçalayarak toprağın damarlarından geçiyorum.
Hercümerçliğinde bir depremin,kıyametin,
Çığlıklarıyla geriliyorum..

Çok sesli bir konçerto tabiatın kalp atışlarından,
Çiçeklerin gümbürdeyen nabzıyla geliyorum.
Otların secdelerinin çokluğunda,
Kozmozun ahenginden bir sesle,
Ve ıslak toprağın harmonisinden sesleniyorum:

Ey insanlar....!
Gelin sonsuz yanılgılarınız kıyısından,
Merkezine dalalım hakikatın.
Zikrin ritmini,kalbin sesini,
Katarak en uzak iklimimize evrenin nefesini,
Aşkın güneşinde eriyelim.
18.02.2000/Erciş