Ruhum karanlıklara karıştığında hep sen bulup getiriyorsun ellerinden,
Seni görmeme engel karanlık mıydı yoksa güneşin kör edici aydınlığı mı?
Devren teslim aldığımız buydu işte şu yıllanmış küflü topraklardan..
Ben mi korkuyordum dersin bu yalnız kalmalardan?
Kaderlerin birbirine ağ ördüğü demir çağlar bitmedi Adem’in öksüz çocuklarında
Felaketlerin tortularından ders almalardı bu dönen toprakları zincirleyen,
Bütün canlılar yeryüzünden yeniden oluşurken gelen,
Kimsesizliğime eş olmaktı seni bana getiren..
Kayıt Tarihi : 1.9.2018 21:40:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!