Çağlar Giderim Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Geçen günler, giden yıllar
Kars’tan İstanbul’a
Uzanan gurbet yollar
Acı ile düdük çalan
Dağları, geçitleri
Tünelleri aşan kara tren
Makine, lokomotif
Ben ağlarım derdime hep çağlar giderim

Köyde yaşanılan yoksulluk
Şehir varoşunda ki çile, gam, tasa
Kırık, dökük eğreti evler
Ben ağlarım derdime hep çağlar giderim

Arsız, uğursuz düzen
Durmaksızın işleyen rotatifler
Sırtında kamburuyla çalışan emekçiler
Köyde ırgat
Şehirde işçi
Gökyüzü maviliği, güneşin sarısı
Ben ağlarım derdime hep çağlar giderim

Örs inlemesi, çekiç gücü
Tavında dövülen demir
Zengini zengin eden
Pazarlara sürülen meta
İşçinin alın teri olan değer
Ben ağlarım derdime hep çağlar giderim

Yol bekleyen, yol gözleyen
Yavuklusuna şiirler yazan
Yüreğinde özensiz bir aşkın izleri
Muhannete kurban giden candan seven güzel
Ben ağlarım derdime hep çağlar giderim

Kervan geçmez
Kuşlar uçmaz
Bir çınarın dibinde
Mezarını yaban otlar bürümüş
Hepten unutulmuş gitmiş
Yalnız olan mevta
Ben ağlarım derdime hep çağlar giderim

Özümü öz eyledim
Halkları dost eyledim
Özgürlüğe sevdalıyım
Namussuzlara davacıyım
Mallı, mülkü olandan benim hakkımı var
Düzen bozuk düzendir
Eşkıyaya, hırsıza paye verir
Ben ağlarım derdime hep çağlar giderim

Mehmet Çobanoğlu
09.02.2012
İstanbul