Çağlar Bedenli Şiirleri - Şair Çağlar Be ...

yıldız çocuğunun pişmanlık zamanı.

dolunay mağduru osiris.

ve bilinmezliğe kanat açan martı.

bilemedim
gecenin koyu rengi sen istemeden dönmezmiş beyaza.
ve hiç bir martı ağlamadan büyümezmiş,
dünya dediğimiz bu hayal katmanında.

bir yerlerde bir çocuğum ben hala kayıp.

ardında kalan yıkımdan habersiz yürüyorsun
senden uzak bir hayatın köpükler arasından görünen yüzüne doğru.
parmak uçlarında adımların.
dolu dolu baktığın beyaz duvarlar hatıralarını bir kaç kat boyanın altına gizlemeye hazırlanıyor.
çekip kapıyı, son kez bakarken ömrünün korunağı,
adına bir zamanlar yuva dediğin o yere,

hüzün
yüzümün bir yanı
bir yanı seni yüzün\ben
yüzünle hüzün arasında ürkek bir çocuk
sağım solum bataklık çakıl-diken tarlası

ben her sabah,
bir onceki gecenin kullerinden doguyorum.
ve diyorumki: bu sabah.
uyanmak icin cok gecerli bir sebebim var.

ben her sabah,

...bunca renk arasından siyahı;
ve bunca yaşam içinde en kısa olanı seçti.
oysa beyaz beyaz uzamaktı gayreti...
günbegün kısalan gecenin sabahla seviştiği bir tarihte,
on u otuz üç geçe...

I boylu boyunca uzanıyor karşımda elleri. bir kadehin en narin kıvrımlarında dolanan, nar kırmızısı ojelerle bezenmiş kısa tırnaklı, kemikli elleri. telaşla emiyor, sıcağını henüz kaybetmemiş şarabın katran karasına çalan rengini. dudakları, gecenin ortasına atılmış bomba. öylece dalıverecek bıraksa en hararetli konuşmaların tam ortasına. bir bıçak yalımı kanatıyor dilimi. susuyorum nedensiz; nedenli. sen diyor kısık sesinin kusuruna bakmadan. sen hep olmayanı istersin. içimi çekip cevaplıyorum öğüt verircesine: bu değil midir zaten kimisini hayata bağlayan? yaşamak için bir nedenin kalmasa ne manası olur çileğin; yeşilin ya da martıların? II sanki bana sordular o gaz bulutundan bir dünya yaratırken. ya da zerre umurumda özü gazdan mütevellit bu dünya. göğüs kafesimi zengin ergen çocuğu edasıyla sıkıştıran bu nefes çıkayazdığında teslim eder tehditiyle emanetini, benim de söyleyecek sözlerim olacak elbet kenar köşe sakındığım kem kulakların pasından... III bırakmalı bildiğin ne varsa dünyevi dinginliğinde hayatın. bırakmalı ki; bir kuş uçumu kaç saat bilemediğin gerçeğin kıta sahanlığına yaklaşasın. tonton yanaklı dedelerin billboardlarda gülümseyen gözlerinin ta içine bakıp o çok bilmiş tavrınla kendi kendine fısıldayasın.. yoksun ulan sen.. ve sen.. ve sen... beni ben olamayacak kadar iyi tanıyan her hiçkimse için birikmiş bir deniz var cümle öbeklerinin gizli kaynağında. katmer katmer kırıklık; cokça ego. soyunup sözlerinden dilsiz gelecek sevgiliye adanmış bir dolu miladi takvim yaprağı. IV oysa, memleketin herhangi bir köşesinde, söğüt gölgesine gömülmüş kimliksiz bir vatandaşım ben. daha en başınadan söylemiştim. biliyordun. ölüler sevemez sevgilim... ölüler sevemez... ölüm bizi ayıramaz derken; yalan söylüyordum...

adı ile müsemma bir çağlayan akıp geçti ömründen.
çiçeklerden gelinciği,
günlerden cumartesini,
ve geceyi bıraktı avuçlarının kınası kurumamış çizgilerine.

gözlerini çektiğinde gözlerinden,