Çağırma Beni Şiiri - Reyhan Demirci

Yüzüne büyük gelir
o kap kara gözleri
Korkudan değil elbet
Üşür titrer elleri

Dokunsan darmadağın
Dört bir yana saçılır
Çiçek gibi her sabah
Torağa sarılıdır

Ölmezse öğrenir
Ekmek çalmasını
Kimsesi olmadan
Kalıp Yaşamasını

Geceleri görünen
Hayalsiz Hayalettir
Hepsinin adı aynı
Şaka gibi gerçektir

Çağırma anne beni
Akşam oldu gel deme
Uyutma nolur (beni) masallarınla
Büyük adam olamam
Beni kandırma
Çocuklar üşüyor anne gece sokakta
Çağırma anne beni
Akşam oldu gel deme
Utandırma beni insanlığımdan
Kapat perdeleri içeri görünmesin
Görmeyince katlanır yürek bilirsin

Büyümüş de küçülmüş
Dar gelir bedenine
Bitirir ömrünü
Tek nefes çekişiyle

Kimseyi arayamaz
Yoktur kimi kimsesi
Çağırmak için değil
Telefon külübesi

Üç kişiye bir köpek
Düşer aralarında
Köpek kadar hatrı yok
Sokak aralarında

Düşünürse çıkamaz
Bu hayatın içinden
İlk nefesten sonrası
Gelir kendiliğinden

Hiç çocuk ölüsü
Gördünmü sokakta
Yıldız gibi kayar
Gece karanlğında

Becremez ölmeyi
Yaşamayı bilmeyen
Neden anlamaz insan
Aynı derdi çekmeden

Çağırma anne beni
Akşam oldu gel deme
Çocuklar ölüyorlar sus anne sus seslenme
Duyulsun sesleri diye
Gece küs yatıyor
Bak anne kuşlar bile gece ötmüyor
Herkes geceden kör
Duvardan daha sağır
Görüyorlar anne kimse basmıyor

Çağırma anne beni
Akşam oldu gel deme
Utandırma beni insanlığımdan
Kapat perdeleri içeri görünmesin
Görmeyince katlanır yürek bilirsin