Çağırkan Şiiri - Nuh Yıldız

Çağırkan Adını almış Türkmen aşiretinden
Köye gelmişler familyalar, bir başka ilden
Kız alıp verdiler, akraba olup, yurt ettiler
Adap bilirlerdi öldüler, ayrılmadılar töreden

Kimler geldi, kimler geçti, koca köyden
Ebem un taşırdı, Körkütün değirmeninden
Bostan gelirdi kaleden, beşliyerinden
Elma gibi soyulurdu karpuz, hünerli elden

Yolmasınlar diye armudun altında yatardık
Dağdan getirdiğimiz kara, pekmez katardık
Bağ bozumunda pekmeze, ayvalar atardık
Tadı hiç gitmezdi, ayva yiyenin dilinden

Lakapla anılırlardı, çoğu isim benzerliğinden
Gocunmadılar, kayıpları yoktu erliklerinden
Çağalanın suyuyla, gece avcarları sulardık
Sabah yüzümüzü yıkardık, suyun geverinden

Karbastı keklik avlardık, kovalayarak dağlarda
Dövüş çıkınca taş vınlardı, el örmesi sapanlarda
Akşamları sayardık hayvanı, bırakmazdık yabanda
Ayrılamazdık ay ışığında oynadığımız, sütlü kemiğinden

Aşağı mahalle, yukarı mahalle, hepsi bir beden
Oklava aramaya çıkarmış, mahallelere Şirin ebem
Küskülüçle kazardık, dağlardan tülü ve çiğdem
Kuzu getirene, yumurta sunulurdu şefkatli ellerden

Başangı, haşarı denen çocuklar, palazlanıp uçtular
Her biri, yurdumuzun dört bir yanına göçtüler
Yılda bir iki kez köye gelip, birbiriyle görüştüler
Eski Yaşam, hafızadaki anılar, düşmüyor dilden