Çağır Şiiri - İsa Yıldıran

Takatim yok yorgunum, bu yük bana çok ağır,
Bitir artık sürgünü, beni yanına çağır,
Günah tatlı geliyor kulaklar olmuş sağır,
Ne olur Allah'ım beni yanına çağır.

Beynim, ruhum darmadağın bitmedi mi bu cezam,
Dertlerim depreşiyor her günümde bin ezam,
Kopuyor elim, kolum tutmuyor hiçbir azam,
Kurtarır mı beni ki, işlediğim hep kazam?

Aşamadım nefsimi, yıkamadım bendimi,
Bir kul olup da uzatamadım elimi,
Şeytana uydum, tutamadım kendimi,
Dayanamam Allah'ım, yakma bedenimi.

Her gün batmaktayım dünya denen bataklıkta,
Nuruna muhtacım, kaldım katran karanlıkta,
Hiç ışık kalmamış, beşer denen insanlıkta,
Kurt kesilmiş insanlık, sınır yok hayvanlıkta.

Değerler altüst olmuş, herşey tepetaklak,
Ne kadar zormuş, insan olup da kalmak,
Kurtaracaktı oysa, ebedi yokluğu anmak,
Ne büyük aptallık, dünyayı ebedi sanmak.

Düşünen yoktur bu yolun sonu hiçlik mi?
Bir hayat daha mı var, yoksa ebedi gençlik mi?
Ateş mi makberin ötesi, yoksa tarifsiz şenlik mi?
Boşuna mı acılar? Bu dünya eğlencelik mi?

Kendimle ümitsiz harpteyim, mağlubiyetim yakın.
Düşmanlar saldırmakta üstüme akın hep akın.
Haykırırım kendime nefsine uymaktan sakın.
Ölüm ne zaman kim bilir? Bel ki yarından yakın.

İSA YILDIRAN